Vinylfanaten is een blog van 2 fanatieke vinyl- en muziekliefhebbers uit een klein dorp in de Alblasserwaard. Via Vinylfanaten zullen ze zoveel mogelijk facetten van hun liefde voor muziek het wereldwijde web opgooien. Van hype's tot sentiment en van hip tot historisch (on)verantwoord.
Tjonge, jonge, wat een aandacht voor onze liefde vinyl zeg. Allereerst het bericht dat bol.com vinyl gaat verkopen (check dit). Zo kan het dus zijn dat je vanuit je luie stoel niet alleen een cdtje bij Bol kan bestellen maar ook een mooie plak vinyl! Kijk, dat willen we horen. Wanneer je op de site van 3voor12 bent dan zou je eigenlijk verplicht ook de mooie serie over platenzaken moeten lezen (lees hier het laatste deel). Dat is dan weer de andere kant van de digital reuzen in platenland.
Verder vond ik via de site van Nalden een mooie doc over vinyl die ook zeker het bekijken waard is! Check hem hier!
Over muziek wordt heel vaak heel gewichtig gedaan. Mensen kunnen uren lang discussiëren over nieuwe releases, stromingen, optredens en nog veel meer. Er wordt veel belang aan muziek gehecht en veel mensen verdienen ook hun boterham met muziek. Ik lees soms zoveel gewichtige stukken en reviews over albums en singles dat ik wel eens vergeet dat muziek ook maar 'gewoon' entertainment kan zijn.
Zo kun je op een zaterdagavond wel eens zin hebben om wat stoom af te blazen en dan kom je op een mix uit zoals je hieronder kunt vinden. Gewoon ouderwets stampen met een lekkere jumpplaten van een paar jaar geleden.
Enjoy!
DJ Massiv vs. The Rebel - Darkness
Xtortion - Crash (Original Mix)
Snartz - Snartz (Ruthless & Vorwerk Remix)
Da Hustlerz - Dance Till I Drop
Cherry Moon Trax - Acid Dream
Major Bryce - Flash Over
Captain Shok - Chocolate Biscuit
Binum - Looped
DJ Greg C - Get Off...
Da Bootleggers - Bitches & Ho's
DJ Coone - The Return
Het is vrijdag 9 juli 2004 en we zijn in het Paard van Troje. Onder de noemer Isle of MTV wordt er een feestje georganiseerd waarbij onder andere Way Out West, James Zabiela en Nick Warren langs komen. Zabiela is op deze avond overigens meesterlijk maar dit terzijde. Op die avond staat ook Sander Kleinenberg. Kleinenberg is in die periode de ommezwaai aan het maken van zijn progressieve geluid (denk aan My Lexicon) naar een meer house-geluid (in 2004 komt dan ook The Fruit uit).
Kleinenberg heeft op deze avond gedraaid van 00:00 tot 02:00 uur. Nick Warren mag de avond afsluiten maar aangezien Zabiela de voegen uit de muur aan het draaien is krijgen we daar weinig van mee. Zabiela stopt echter iets eerder dus verhuizen we nog met zijn allen naar de grote zaal. Daar gaan rond 05:00 uur de lichten aan, achter de decks is Sander Kleinenberg inmiddels ook weer verschenen en hij draait een vrolijk plaatje mee. We zien dat Kleinenberg ook de allerlaatste plaat op de decks mag leggen.
Wat er toen gebeurde is één van die magische momenten die iedere partyganger wel eens heeft meegemaakt. Door de speakers knalt het, voor ons op dat moment nog, onbekende 'Call On Me' van de dan ook nog relatief onbekende Eric Prydz. De zaak ontploft! Een opkomende beat, de vocaal die langzaam in de plaat loopt en het geheel wat dan ook nog helemaal terugkomt zo halverwege het nummer. Wat een plaat! Hebben, hebben, hebben!!!
De jacht begint en zo wordt de plaat gespot als een eerder door Thomas Bangalter & DJ Falcon uitgebrachte plaat die Steve Winwood's Valerie op een briljante manier gebruikt. Prydz schaaft en verbeterd en brengt hem in 2004 uit. In het clubcircuit valt de plaat als een bom en al gauw draait iedereen hem.
Het is echter niet alleen het club-circuit waar de plaat valt als een bom. Met een sappige videoclip wordt de plaat namelijk ook de clipzenders opgegooid en ook daar slaat de plaat aan. Ouderen herkennen de sample, jongeren vinden het gewoon een toffe plaat en de clip doet uiteraard ook wonderen. Een hit is geboren.
Voor de eerste ontdekkers is zo'n moment altijd een beetje dubbel. Je hebt er zelf ontzettend goede herinneringen aan (zie hierboven) en nu staat de plaat in de top 40 en is je moeder ook aan het meeneuriën.
Inmiddels is het 2010 en heb ik mijn eerste wintersport achter de rug. Skien is leuk maar er hangt een 'vervelend' aanhangsel bij te weten de 'Aprés-ski', veel Duitse Schlagers, Hollandse knalfuifnummers en ander geluid. Echter, op een gegeven moment hoor ik er een beat inkomen die ik herken uit duizenden. 'Call On Me', dit ga je niet menen dacht ik nog. Echter, een minuut later staat de hele tent te hossen op 'mijn' nummer. Het is een moment dat je de dj wel uit zijn hok wil slaan en snel een gewoon fuifnummer op wilt zetten maar aan de andere kant, de mensen gaan los en daar gaat het om.
Zo ontwikkeld een nummer zich in 6 jaar tijd van het sluitstuk van een fantastische clubavond tot een 'average' Aprés-ski nummer die de luisteraars 30 seconden later alweer vergeten zijn. Toegegeven, 'Call On Me' is absoluut niet het meest briljante elektronische nummer ooit, of een episch meesterwerk waar de liefhebbers het over 40 jaar nog over zullen hebben (de meeste puristen halen hun neus op voor de plaat) maar het is en blijft voor mij een knaller met een herinnering die ik voor altijd bij me zal houden.
