Terwijl de groenafdeling van de Intratuin langs komt loop ik langs een tent waar ik 24 uur eerder nog een heerlijke Bami met Saté aan het eten was. Nu is een losgeslagen menigte bezig om te dansen op de tafels en van dezelfde tafels een torenhoge stapel te maken. Waar ben ik in vredesnaam beland.
Voor het eerst naar A Campingflight to Lowlands Paradise. Na eerder naar Pinkpop en Werchter te zijn geweest was het nu tijd om Lowlands te pakken. Ik heb al heel lang heel veel goede verhalen gehoord over Lowlands en vooral de combinatie van de dag- (pop, rock, indie) en nachtprogrammering (dance baby!) klonk voor mij interessant. Met m'n maatje Sven op donderdagmiddag naar Biddinghuizen getrokken met totaal geen idee van wat ik kon verwachten. Aangekomen werden de bedoelingen al meteen duidelijk. Een heerlijke, anarchistische bende op de camping was al gaande. Gelukkig konden we nog net een mooi plekje op de kop tikken op camping vier.
Donderdagavond was het eerst tijd voor de kennismaking met de '24-uurs tent'. Daar zat de stemming er al goed in. De muzikale bedoelingen werden ook direct duidelijk. Een vette mix van rock, dubstep, dance, indie en vooral hits. Nu zijn hits niet direct het kenmerk van Lowlands (zo wordt mij verteld) maar die avond slaan ze hard aan.
Vrijdag
Na een overheerlijk ontbijt was het tijd om naar het terrein te gaan. Het Lowlands terrein is werkelijk bezaait met tenten, bunkers, hoekjes, eettenten en kraampjes. Je hebt totaal niet het idee dat je je op een mega-terrein bevindt. Onze eerste bestemming was de Alpha, de grootste tent van het terrein. Hier zouden onze vrienden van Triggerfinger het spits afbijten. Nu kun je natuurlijk op je gemakje beginnen maar wanneer je Triggerfinger als opener neerzet dan weet je dat het gaspedaal meteen diep wordt ingedrukt. De set die Triggerfinger neerzette stond als een huis, Selah Sue deed een duit in het zakje tijdens Mercy, kortom: Top.
Ik had al heel snel door dat het woord top regelmatig terug zou komen deze komende drie dagen. We maakten ons namelijk op voor The Opposites en dat kon maar 1 ding betekenen. Groot feest was natuurlijk de enige uitkomst van dit optreden. Het bleek een parade van de Topnotchstal te worden: Dio, Flinke Namen, Opposites, het kon allemaal niet op. Met zo'n begin van een festival kan het niet stuk.
Na The Opposites was het voor mij wachten op Caribou, dat ik naar Caribou ging lag niet heel erg voor de hand want tegelijk stonden Balthazar en Jonsi geprogrammeerd. Achteraf kan ik zeggen dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Caribou rockte de tent (of moet ik zeggen golfplaten tunnel) heel erg hard. Klapstuk was Sun die ala Underworld fantastisch werd opgebouwd en het absolute hoogtepunt van de set was. Echt een topoptreden.
Bijkomen van Caribou kon ik bij Air (wat lekker klonk) en bij The Specials. Zij stonden ook al op Werchter (waar we ze volledig hebben gemist) en ik moet zeggen dat het lekker swingde. Mijn aandacht ging echter vooral uit naar Flying Lotus. Flying Lotus had indruk op mij gemaakt met zijn album Cosmogramma en ik was zeer benieuwd hoe hij zo'n album in een min-of-meer publieksvriendelijk jasje zou gieten zonder veel concessies te doen. Nou, het lukte hem glorieus. Naast een genietende @eviperen (we hadden het afgesproken :) rockte deze man in zijn eentje de pan uit. Hij begon diep met over elkaar vallende beats en bouwde zo naar een scheurend dubstep/drum'n bass einde (en zelfs NAS kwam langs!). Het mooiste: de tent ging los! Top! (daar is 'ie weer).
Flying Lotus betekende het einde van het dag/avond programma en het begin van het nachtprogramma. Ik ga eerlijk zijn, heel bewust heb ik 's nachts de tenten niet meer afgelopen. We eindigden bij Ed Rush, Sub Focus en Noisia maar we hebben ook nog een stukje Ben Klock meegepakt. De sfeer op het terrein was echt top (u herkent hem al)!
Zaterdag
Om met de deur in huis te vallen: de zaterdag werd de dag van The Bloody Beetroots. Voor we echter zover waren begonnen we bij Tim Knol. Heerlijk wakker worden bij uitstekende Nederlandse Popmuziek (let op de hoofdletters). Ik ben erg onder de indruk van deze 20-jarige die met een sterke band iedere keer weer een goed optreden neer weet te zetten.
Na Tim Knol vormde The Q4 een opwarmer voor Typhoon en New Cool Collective. The Q4 moet duidelijk nog wennen aan live optreden (hun hele plaat is gesampled) en daarom kwamen de beats, naar mijn mening, minder goed over dan op de plaat. Wie daar geen probleem mee hebben dat zijn diezelfde Typhoon en New Cool Collective. Wat een energie en wat komt die energie over op het publiek. Typhoon is als rapper al fantastisch maar met iemand als bijvoorbeeld Benjamin Herman naast zich wordt het eigenlijk alleen maar beter. Bumaye, Licht Uit en 3Luik met Sticks en Rico kwamen hard en goed.
Dat Mumford en Sons ook hard en goed zouden komen had ik wel verwacht maar dat ze een van de (misschien wel het) beste optreden van Lowlands 2010 zouden geven dat had ik niet verwacht. Het is 'gewoon' folk maar van voor tot achter zong de hele Alpha moeiteloos alle nummers mee die zo strak als een snaar werden gespeeld. Regelmatig stond ik met een brok in mijn keel te luisteren naar de nummers van deze band. Wat zonde dat het concert in de HMH later dit jaar al is uitverkocht want ik zou ze graag nog een keer zien.
Magnetic Man vormden de warming-up voor de Bloody Beetroots en wat voor 1, nu al kan ik zeggen dat I Need Air een van de eerste Dubstep hits zal worden die mainstream gaat. Maar ja, we gingen voor Bloody Beetroots. Laat ik beginnen dat de organisatie van Lowlands het behaagde om mijn bandje The Gaslight Anthem precies tegenover Bloody Beetroots te zetten. Echter, we moesten en zouden naar deze Italianen gaan. Ik had Sven beloofd dat we voorin zouden gaan 'staan'. Dat staan hier tussen aanhalingstekens staat heeft uiteraard een reden. Zelden heb ik publiek zo rücksichtslos van begin tot eind zo los zien en voelen gaan. Iedere pit die uitgevonden is kwam langs, iedereen die wilde crowdsurfen deed dit. The Bloody Beetroots trokken het gaspedaal vol open en deden deze pas na een uur weer dicht. Totaal murw geslagen kropen mensen halverwege uit de tent om zuurstof te pakken en een glaasje cola te drinken, inclusief ondergetekende. Wat een feest. Mensen die toevallig langsliepen hebben met verbazing staan kijken hoe van de Bravo een openlucht podium werd gemaakt. Zure mensen (3Voor12, een 5,5, zie hier) missen de opbouw, de diepgang maar wie heeft dit nodig wanneer het een uur lang zo los gaat? Legendarisch is het enige woord voor dit optreden. In onderstaande video, skip naar 03:40 voor een kleine indruk.
The Bloody Beetroots zorgden er echter wel voor dat mijn avondindeling compleet omver werd geworpen. Ik was zo ondersteboven en ik moest zo hard bijkomen van dit optreden dat ik, in plaats van Plastikman, koos voor Snow Patrol als afsluiter van het 'live' programma. Ik heb daar zeker wat aan gemist maar wat waren de mannen van Snow Patrol in topvorm. Het blijven fantastische nummers die ze hebben gemaakt en ze gingen er ook vol voor. Heerlijk om te zien en ook heerlijk om een beetje op adem te komen!
Op adem komen namelijk voor het nachtprogramma. Weer stonden er allemaal esthetisch verantwoorde acts op het programma maar ons doel van de avond was duidelijk: Lowlands Rave. Nooit je roots vergeten is het devies en dat hebben we in de nacht van zaterdag op zondag dan ook niet gedaan. Heerlijk los op Nu-rave, hardcore, oldschool en alle andere hak en zaag platen om af te sluiten (zoals afgesproken) bij Len Faki die de technotrein heerlijk liet doordenderen om met 'Plastic Dreams' van onze aller Jaydee af te sluiten.
Conclusie: veel blauwe plekken en wederom een Topdag!
Zondag
Na het 'geweld' van de zaterdag was het zondag heerlijk wakker worden op de klanken van Blaudzun. Dingen die 'van horen zeggen' tof zijn kun je beter altijd maar even gaan checken en zo ook bij deze man. Ik kende zijn muziek niet maar het leende zich er perfect voor om heerlijk wakker te worden. Mooie, duistere liedjes, meestal met (uitstekende) band maar soms ook alleen.
De zondag zou een dag worden met weinig 'must sees' dus dan kun je nog eens ergens naar toe lopen. Zo zagen we Go Back To The Zoo, die mij zeer positief verrasten, een bomvolle tent helemaal op zijn kop zetten. Lees, we hebben het hier dan over het zalige tijdstip van 13:00 uur 's middags. Moss is een band die een prachtige plaat hebben afgeleverd en ik vind het knap dat ze de Grolsch tent (toch een van de grootste tenten) helemaal vol en plat speelden. Neerlandsch trots is er dus ook volop op Lowlands.
We maakten ons op voor Kele. Block Party fans als we zijn waren we erg benieuwd naar het optreden. Gelukkig hadden we de nieuwe cd van deze man al gecheckt en wisten we een beetje wat er ging komen. De man heeft gewoon een keiharde dansplaat gemaakt. Uiteraard kun je op Block Party ook dansen (en of!) maar The Boxer zaagde de pan uit! Ook live bleek dat Kele dikke planken had meegenomen om te zagen. Uit de publieke belangstelling bleek dat niet iedereen deze move van Kele kon waarderen maar wat we live hebben gehoord en wat er op de cd staat kan ik toch zeggen dat ik hier heel erg blij van wordt!
Ik maakte me op voor Delphic maar eerst was het nog zoeken naar een touw en een boom bij The National. Wat een stem maar ook: wat een depressie. Ik heb een uur lang staan kijken en me staan verwonderen welke duivels er in de geest in het hoofd van de zanger van The National zitten. Maar goed, de platen staan als een huis en ook live is het strak. Toch was het tijd voor Delphic. Verliefd geworden op het album Acolyte en onder de indruk geraakt door het optreden tijdens Rock Werchter vond ik het tijd om dit van dichtbij te gaan checken. In een zeker niet volle tent stelden de mannen van Delphic mij niet teleur. Deze band heeft het. Een heerlijke combinatie tussen rock en dance en live staat het als een huis! Vooral This Momentary (zie hieronder) vind ik een fantastische plaat waarbij de Underworld invloeden vanaf druipen.
Na Delphic kwam mijn, niet verwonderlijke, inkakmoment. Knikkebollend heb ik gewacht voor Hudson Mohawke die absoluut niet de vette set neer zette zoals hij bij Motel Mozaïque deed. Het was dus op naar de Alpha naar, wat ik dacht, het laatste optreden van het weekend. The Queens Of The Stone Age. Laat ik beginnen dat The Queens (voor ingewijden) niet mijn band is. Heerlijke nummers, briljante riffs maar ze hebben me nooit kunnen pakken. Echter, de Lowlands wederhelft adoreert de Queens en met hem nog twee Alpha's vol! Ik moet zeggen, dit was een optreden wat me bij keel greep. Zo intens, de mannen hadden er zin in. Het geluid was top, het publiek was los en ze speelden ook een hoop nummers die ik kenden (wil ook wel eens helpen ;). Echter, een kwartier voor het einde was daar het einde en, achteraf hoorden wij dit, The Queens doen niet aan encores. Een klein smetje op een verder indrukwekkend optreden.
En dan, tja, van goede optredens krijg je energie en dus loop je vol goede moed terug van de Alpha naar de Bravo en daar speelde het schouwspel af wat ik in de eerste alinea beschreef. Zo is daar als eerste Kees van Hondt. Een, naar het schijnt, levende legende die een traditie in het leven heeft geblazen waarbij iedereen alle planten, opblaaskrokodillen, kliko's en luchtbedden naar de India mee neemt om daar de boel ongenadig op z'n kop te zetten.
Maar dat is niet alles, Llow Chi Minh City (lees de Chinees) werd op zijn kop gezet door dansende mensen die eerst gingen tafel stapelen en daarna buiten doorgingen met kliko trommelen. Er was een sfeer zoals ik zelden had meegemaakt. Iedereen was los, de sfeer was top en dan staan daar ook nog mannen als Dr. Lektroluv en Boemklatsch die af mogen sluiten. U begrijpt het al, het was weer een uur of 6 eer dat we in onze tent lagen. Dat we 3 uur later werden gewekt door de regen mocht de pret niet drukken.
Concusie: Lowlands is fantastisch. De sfeer, de line-up, de tenten, het eten, het drinken ;), de mensen, alle mogelijkheden die je hebt om je ook niet met muziek te vermaken. Het fantastisch!
