We kijken nu al uit naar 20 april 2013. Dan is het namelijk Record Store Day. Langzaam beginnen de eerste titels en samenwerkingen (Gaslamp Killer en Jungle By Night bijvoorbeeld) bekend te worden dus de kriebels worden steeds meer voelbaar. Deze week maakte de organisatie dat de ambassadeur van Records Store Day 2013 bekend. Niemand minder dan Jack White is de aangewezen persoon om vinyl te promoten. En dat hij dat kan dat weten we al heel lang. Zie ook hieronder!
En Jack heeft al eerder wat juweeltjes aan ons gegeven.
donderdag 21 februari 2013
zondag 17 februari 2013
This Is My Jam
Uw Vinylfanaten zijn er al ruim een jaar mee bezig maar het platform wordt steeds interessanter. We hebben het over de website This Is My Jam. Iedere dag of week jouw plaat van het moment uitkiezen en die delen met vrienden, bekenden, liefhebbers en onbekenden. Natuurlijk is dit een platform om zelf ook heel veel nieuwe muziek te ontdekken en sinds kort is er ook een Spotify plugin waarmee je de jams in je afspeellijst kunt plaatsen. Zoals gezegd hebben uw Vinylfanaten al een hele rits aan jams gehad. Die kun je hier terugvinden! Enjoy!
Easyrider
Vigro
Het beste uit 2012 van Easyrider kun je hier vinden en van Vigro hier.
Easyrider
Vigro
Het beste uit 2012 van Easyrider kun je hier vinden en van Vigro hier.
donderdag 14 februari 2013
Justified and Ancient in het land van de MuMu's
Hieronder de post die ik schreef voor 'Nummer van de Dag'.
Of het invloed heeft op je geestelijke ontwikkeling om als 11-jarige naar schapendragende en als eenhoornige wezens verklede gitaristen te luisteren weet ik niet. Dat het van invloed is geweest op mijn muzikale ontwikkeling staat echter als een paal boven water. The KLF, oftewel Bill Drummond (alias King Boy D) en Jimmy Cauty (alias Rockman Rock), heeft mij mede gevormd tot muzikale alleseter. Precies zoals de muziek die zij maakten.
De Ku Klux Klan, hoorns en schapen
In 1991 kwam ik in contact met de wonderlijke wereld van The KLF. Een oudere buurjongen luisterde veel naar housemuziek maar ook naar bijzondere popdingen zoals Enigma, Army of Lovers en The KLF. Die laatste groep greep me volledig in zijn macht. Wat een uitzonderlijke muziek was dat. Ik had het album The White Room op een bandje staan en dat is letterlijk kapotgedraaid. Een combinatie tussen aanstekelijke poprefreintjes, grimmige housesynths en eurorapcoupletten van een band die videoclips uitbracht waar een bebrilde rapper de intro van het nummer leek te spelen op zijn mobiele telefoon. Neem daarbij de Ku Klux Clan-achtige outfits met de hoorns en de altijd terugkomende schapen en je hebt een bijzonder stel.
Het prijsnummer van The White Room vind ik ‘What Time Is Love’. De versie op het album is een mix van bijna alle andere versies die The KLF heeft uitgebracht en dat zijn er nogal wat. De rustige intro met de stem van zanger Black Steel zet je nog op het verkeerde been maar daarna komt de abrupte overgang naar het overbekende “Mu Mu”-refreintje waarna via het machinegeweer (wat ook gebruikt wordt in ‘3 A.M. Eternal‘) alles definitief losbreekt. Luchtalarmen, zoemende synthesizers, de “Mu Mu” roepende dames en een heerlijke acidlijn. De rapblokken vormen een relatief rustpunt in het nummer waarbij je jezelf wel afvraagt waar de beste man (Ricardo Da Force in dit geval) het in vredesnaam over heeft. Het absurde van het nummer maakt je ook nieuwsgierig. Waar ligt “MuMu-land”, wat zijn “Justified and Ancients” en waarom trekken ze in een ijscokar door het land?
De grootste wereld van The KLF
Dat vind ik ook het mooie aan de muziek van The KLF. Het is één grote ontdekkingsreis. De sfeer van de muziek, het artwork en de video’s zijn fantastisch. Een wondere wereld die makkelijk een avondvullende speelfilm kan vormen. Dat The KLF heel erg goed is in het groter maken van de wereld blijkt ook wel uit de eerste vijf tracks op de UK-versie van The White Room. Toen ik jong was dacht ik dat The KLF de nummers echt live had opgenomen in stadions die gevuld waren met dampende mensenmassa’s. Achteraf blijkt dat je vooral het publiek hoort dat aanwezig was bij optredens van The Doors en U2. Het fantasievolle gebruik van samples door The KLF was echter niet onbeperkt. Abba was er bijvoorbeeld niet heel erg over te spreken dat ‘Dancing Queen’ uitvoerig werd hergebruikt op 1987, What the Fuck is Going On? en dwong uiteindelijk zelfs af dat een groot deel van de oplage vernietigd werd.
Toen ik vinyl ging kopen kwam ik erachter dat ze er ook niet vies van waren om nummers in verschillende versies uit te brengen. ‘What Time Is Love’ is op die manier op het label KLF Communications met wel vijf verschillende labelcodes uitgebracht; allemaal met verschillende remixen en ook daar zijn weer verschillende versies en bootlegs van. Ook de remixen die van verschillende nummers zijn uitgekomen blijken altijd weer bijzonder. Zo is de ambient remix van ‘Last Train To Trancentral’ een trip langs treinstellen en blatende schapen.
Niet vies van een beetje opschudding
Ik kwam er gaandeweg achter dat The KLF veel meer was dan alleen een band die bijzondere popmuziek maakte. Zo bracht de band bijvoorbeeld een boek uit waarin beschreven werd hoe je een nummer 1-hit kon krijgen en waren er korte films. The KLF kwam ook regelmatig in het nieuws door bijzondere projecten zoals hetverbranden van een miljoen pond. Het laatste optreden bij The Brit Awards waarbij ze samen met de band Extreme Noise Terror mitrailleurs met losse flodders leegknalden boven het publiek baarde eveneens opzien en tot slot verbaasden ze vriend en vijand met het compleet deleten van hun back catalogue. Dat laatste heeft ervoor gezorgd dat ondanks de vele releases van de band een groot aantal platen bijzonder moeilijk te verkrijgen is.
The KLF
Dat The KLF de gemoederen nog steeds bezig kan houden, blijkt wel uit de opschudding die ontstond toen een aantal weken geleden hun nummers opeens verschenen op iTunes en Spotify. De overduidelijke vinylrips veroorzaakten veel reuring bij de liefhebbers en de vraag was of dit mogelijk een voorbode was van eventueel nieuwe activiteiten. De rips verdwenen echter weer net zo snel als dat ze waren verschenen. Gezien het karakter van deze stunt zou dit dan ook zomaar uit de breinen van Cauty en Drummond kunnen zijn ontsproten.
Of het invloed heeft op je geestelijke ontwikkeling om als 11-jarige naar schapendragende en als eenhoornige wezens verklede gitaristen te luisteren weet ik niet. Dat het van invloed is geweest op mijn muzikale ontwikkeling staat echter als een paal boven water. The KLF, oftewel Bill Drummond (alias King Boy D) en Jimmy Cauty (alias Rockman Rock), heeft mij mede gevormd tot muzikale alleseter. Precies zoals de muziek die zij maakten.
De Ku Klux Klan, hoorns en schapen
In 1991 kwam ik in contact met de wonderlijke wereld van The KLF. Een oudere buurjongen luisterde veel naar housemuziek maar ook naar bijzondere popdingen zoals Enigma, Army of Lovers en The KLF. Die laatste groep greep me volledig in zijn macht. Wat een uitzonderlijke muziek was dat. Ik had het album The White Room op een bandje staan en dat is letterlijk kapotgedraaid. Een combinatie tussen aanstekelijke poprefreintjes, grimmige housesynths en eurorapcoupletten van een band die videoclips uitbracht waar een bebrilde rapper de intro van het nummer leek te spelen op zijn mobiele telefoon. Neem daarbij de Ku Klux Clan-achtige outfits met de hoorns en de altijd terugkomende schapen en je hebt een bijzonder stel.
Het prijsnummer van The White Room vind ik ‘What Time Is Love’. De versie op het album is een mix van bijna alle andere versies die The KLF heeft uitgebracht en dat zijn er nogal wat. De rustige intro met de stem van zanger Black Steel zet je nog op het verkeerde been maar daarna komt de abrupte overgang naar het overbekende “Mu Mu”-refreintje waarna via het machinegeweer (wat ook gebruikt wordt in ‘3 A.M. Eternal‘) alles definitief losbreekt. Luchtalarmen, zoemende synthesizers, de “Mu Mu” roepende dames en een heerlijke acidlijn. De rapblokken vormen een relatief rustpunt in het nummer waarbij je jezelf wel afvraagt waar de beste man (Ricardo Da Force in dit geval) het in vredesnaam over heeft. Het absurde van het nummer maakt je ook nieuwsgierig. Waar ligt “MuMu-land”, wat zijn “Justified and Ancients” en waarom trekken ze in een ijscokar door het land?
De grootste wereld van The KLF
Dat vind ik ook het mooie aan de muziek van The KLF. Het is één grote ontdekkingsreis. De sfeer van de muziek, het artwork en de video’s zijn fantastisch. Een wondere wereld die makkelijk een avondvullende speelfilm kan vormen. Dat The KLF heel erg goed is in het groter maken van de wereld blijkt ook wel uit de eerste vijf tracks op de UK-versie van The White Room. Toen ik jong was dacht ik dat The KLF de nummers echt live had opgenomen in stadions die gevuld waren met dampende mensenmassa’s. Achteraf blijkt dat je vooral het publiek hoort dat aanwezig was bij optredens van The Doors en U2. Het fantasievolle gebruik van samples door The KLF was echter niet onbeperkt. Abba was er bijvoorbeeld niet heel erg over te spreken dat ‘Dancing Queen’ uitvoerig werd hergebruikt op 1987, What the Fuck is Going On? en dwong uiteindelijk zelfs af dat een groot deel van de oplage vernietigd werd.
Toen ik vinyl ging kopen kwam ik erachter dat ze er ook niet vies van waren om nummers in verschillende versies uit te brengen. ‘What Time Is Love’ is op die manier op het label KLF Communications met wel vijf verschillende labelcodes uitgebracht; allemaal met verschillende remixen en ook daar zijn weer verschillende versies en bootlegs van. Ook de remixen die van verschillende nummers zijn uitgekomen blijken altijd weer bijzonder. Zo is de ambient remix van ‘Last Train To Trancentral’ een trip langs treinstellen en blatende schapen.
Niet vies van een beetje opschudding
Ik kwam er gaandeweg achter dat The KLF veel meer was dan alleen een band die bijzondere popmuziek maakte. Zo bracht de band bijvoorbeeld een boek uit waarin beschreven werd hoe je een nummer 1-hit kon krijgen en waren er korte films. The KLF kwam ook regelmatig in het nieuws door bijzondere projecten zoals hetverbranden van een miljoen pond. Het laatste optreden bij The Brit Awards waarbij ze samen met de band Extreme Noise Terror mitrailleurs met losse flodders leegknalden boven het publiek baarde eveneens opzien en tot slot verbaasden ze vriend en vijand met het compleet deleten van hun back catalogue. Dat laatste heeft ervoor gezorgd dat ondanks de vele releases van de band een groot aantal platen bijzonder moeilijk te verkrijgen is.
The KLF
Dat The KLF de gemoederen nog steeds bezig kan houden, blijkt wel uit de opschudding die ontstond toen een aantal weken geleden hun nummers opeens verschenen op iTunes en Spotify. De overduidelijke vinylrips veroorzaakten veel reuring bij de liefhebbers en de vraag was of dit mogelijk een voorbode was van eventueel nieuwe activiteiten. De rips verdwenen echter weer net zo snel als dat ze waren verschenen. Gezien het karakter van deze stunt zou dit dan ook zomaar uit de breinen van Cauty en Drummond kunnen zijn ontsproten.
Abonneren op:
Posts (Atom)
LinkWithin
