Vinylfanaten is een blog van 2 fanatieke vinyl- en muziekliefhebbers uit een klein dorp in de Alblasserwaard. Via Vinylfanaten zullen ze zoveel mogelijk facetten van hun liefde voor muziek het wereldwijde web opgooien. Van hype's tot sentiment en van hip tot historisch (on)verantwoord.
Zaterdag 28 april 2012 ben ik weer eens ouderwets van m'n sokken geblazen door een artiest. Een controversial artiest. Niet door het gebruik van seks of geweld in zijn muziek of clips en ook niet doordat hij regelmatig de kerk tegen hem in het harnas jaagt maar puur door de muziek die hij maakt. Puristen kunnen z'n bloed wel drinken en hij doorbreekt alle hokjes die er zijn. Ik heb het over Skrillex. Een van de hotste DJs/Producers van dit moment.
Via Youtube waren er al beelden door gekomen van zijn show en die zagen er indrukwekkend uit. Dat het echter zo'n supershow zou worden kon ik niet vermoeden. Skrillex staat in zijn eentje op het podium in een hagelwit decor wat gebruikt wordt om fantastische visuals op te mappen. In het midden was ruimte vrijgehouden voor de karakters die via Motion Capture precies dezelfde bewegingen maakten als Skrillex. Samen met een aantal confetti- en rookkanonnen was het een visueel spektakel.
De grootste kracht van Skrillex is (gelukkig) nog zijn muziek. Ongecompliceerde, op effect jagende, keihard pompende dansmuziek. Is het dubstep? Nope. Is het trance? Nope. Is het misschien Bassmuziek? Nope. Skrillex doet leentjebuur bij alle stijlen waar hij mee uit de weg kan. Die combi maakt dat de ene keer er scheurende baslijnen de HMH uit elkaar trekken en dan weer een tranceriff die het publiek tot grote hoogten brengt. De remixen die hij heeft gemaakt vallen inmiddels in de categorie meezingers (Levels, Cinema) en zijn eigen nummers laten de HMH trillen op z'n grondvesten.
Skrillex zal later dit jaar Lowlands afsluiten en een euforische Alpha zal dit optreden misschien wel tot nog grotere hoogten stuwen. Het is zeker een aanrader om Youtube eens af te struinen naar filmpjes van dit optreden.
Ieder jaar kijk ik weer met veel interesse naar het programma van North Sea Jazz. Altijd goede en bekende namen, ieder jaar weer gedurfde en opvallende dingen (Ik bedoel, dit jaar Flying Lotus). Maar ja, ieder jaar hangt er ook een prijskaartje aan zo'n line-up. Dit jaar was er echter een verschil met de voorgaande jaren. North Sea Jazz heeft namelijk ook ieder jaar zogenaamde Plusconcerten. Dit zijn concerten die in de gewone programmering zijn opgenomen maar waar je wel extra voor moet betalen. 'Dat maakt het niet interessanter' hoor ik je denken. Maar wanneer één van die Plusconcerten een concert van Prince is dan hoef ik niet lang na te denken. Ik moest Prince nog een keer zien en in combinatie met een, op papier, ijzersterke programmering op vrijdag was de keuze snel gemaakt (hoewel mijn bankrekening daar anders over denkt).
De vrijdag dus. We waren al vroeg aanwezig omdat Jonathan Jeremiah opende met het Metropool Orkest. Zijn plaat A Solitary man is een heerlijke plaat en we waren benieuwd hoe hij het live zou doen. Nou, dat viel helemaal niet tegen. Toegegeven: je moet van het Metropool Orkest houden. De bombast waar de kleine nummers van Jeremiah worden opgezet valt niet bij iedereen goed in de smaak. Persoonlijk vind ik het erg fijn. De man heeft een schitterende stem en staat heel relaxt op het podium. Jammer dat er geen toegift gespeeld werd.
Na Jonathan Jeremiah gingen we kijken naar de eerste legende van de avond te weten Paul Simon. Zijn oude werk is natuurlijk bekend en bij was dat ook het enige werk wat bekend was. De beste man maakt echter nog steeds platen en helaas voor ons had Paul besloten om te beginnen met het nieuwe werk. Tja, dat vind ik nu echt bijster spannend. Na een klein half uurtje hadden we eigenlijk wel gezien en gingen we op zoek naar iets spannenders. Dat vonden we in Darling zaal. Een 'ensemble' (??) genaamd 'Mostly Other People Do The Killing' 4 man op het podium in een zaal met stoelen waar mensen kwamen en gingen. De 4 op het podium gingen helemaal los. Wat een techniek, passie en en wat een heerlijke muziek!
Na dit geweld wilden we de volgende oudgediende toch een kans geven. BB King, levende legende, stond op het programma. Met een band waarvan de gemiddelde leeftijd 70 was kwam de grootmeester (86 volgens mij!) na een kwartier op het podium. De man moet op een stoel zitten maar bespeelt zijn instrument nog wel met verve, dachten we... Tja, de tand des tijds overleven is voor iedereen moeilijk en zo ook voor deze grootmeester. Ook dit draaide dus uit op min of meer een teleurstelling (min of meer want wat waren de verwachtingen). Echter ook hier kwam er uit onverwachte hoek redding: Robert Randolph & The Family Band! In de Congotent zat het publiek aan het begin van het optreden eerst nog op zijn stoel maar 25 minuten later dampte de hele tent op en neer. Zo veel energie van een band met Robert Randalph die de pedal steel-guitar geselde om de meest funky riffs eruit te toveren. Een zaal vol Nederlandse kaaskoppen zo los krijgen is knap en geheel terecht. Genieten!
De slotact in de grote Nile zaal was Larry Graham met zijn Grand Central Station. We hadden de beste man al een keer gezien in Watt en dat was super. Gelukkig stelde Larry ons niet teleur en funkte hij ook dit keer het dak eraf. Via een zijkant van de zaal naar binnen komen, door het publiek het podium op en tijdens het optreden ook het podium weer af het publiek in. De man ademt entertainment en speelt daarbij ook nog top! Hij heeft een goede band en weer wat te doen op het juiste moment. Het werkt!
We zijn echter wel wat eerder weggegaan bij Larry Graham want de deuren voor de zaal naar Prince gingen open. Prince dus. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. De laatste tijd speelt hij regelmatig een greatest hits show maar hij staat ook bekend om zijn jamsessies waarbij helemaal los gaat. Ahoy blijft een mooie zaal voor dit soort optredens en voor mij gevoel hadden ze de zaal zelfs iets kleiner gemaakt. Prince kwam op met band en twee zangeressen die een belangrijke rol hadden deze avond. Prince had besloten er een funkende jamsessie van te maken. Dat is aan de ene kant jammer omdat je de man toch graag zijn ronkende hitscarrousel op hoort starten maar wanneer zo'n muzikant los gaat is het wel een genot om naar te kijken en om naar te luisteren. De bijdragen van de zangeressen had de beste man echter achterwege mogen laten. Er werden flink wat covers gespeeld waaronder een gewaagde van Marvin Gaye. Op het moment dat de cover echt definitief dubieus werd trok Prince er een heerlijk gitaarsolo uit. Naar het einde van de show kwamen gelukkig toch nog de klassiekers.'Purple Rain', 'Kiss' en 'Love Bizarre'. Dan is het helemaal genieten. De man is een showman, hij speelt met het publiek wat er vol intuinde. Heerlijk!
Was iedereen dan lyrisch? Verre van dat. Ik heb na afloop veel geklaag gehoord over het geluid (leve de oordoppen) en de die-hard Prince-fans vonden het de 'allerslechtste show van Prince ooit'. Acht, het was mijn eerste ik vond het de allerbeste tot nu toe.
Conclusie, volgend jaar weer North Sea Jazz? Tja, moeilijk te zeggen. De headliners faalden voor mij bijna allemaal. Er valt in de andere en kleinere zalen echter zo veel te ontdekken. De vraag is of het dat geld waard is. Dat zullen we volgend jaar wel weer bepalen :).
Bestaat het ultieme festivalmoment. Het moment dat je doorhebt dat je bij iets unieks bent? Na dit weekend zeg ik volmondig: Ja!
Pinkpop 2011 had een affiche met mooie headliners en, volgens kenners, een wat magerder totaal programma. Om een mooie plek op camping A te bemachtigen trokken we in alle vroegte naar Landgraaf toe.
Zaterdag 11 juni
Gezien: De Staat, Elbow, Selah Sue, Coldplay
De eerste is op Pinkpop meestal een dag om warm te worden, om in de stemming te komen en om je tent op te zetten. Deze zaterdag opende echter met een knal, een rauwe, trage, vunzige knal namelijk: De Staat. We hebben de mannen nu een aantal keer gezien maar zo op het grote podium ziet het er toch weer anders uit. De show was goed maar ik vraag me af of deze verder op het veld ook zo binnen kwam.
Na De Staat was het eigenlijk 'wachten' op Elbow. We hebben de Manic Street Preachers van een afstandje bekeken (klonk lekker) maar verder was er weinig dat de aandacht trok. Elbow daarentegen betekende een eerste hoogtepunt van het festival. We hadden eerder op Werchter al gezien dat een groot veld en een groot podium geen probleem is voor de band met de kleine liedjes maar dit optreden was bijzonder goed. 8 nummers slechts maar ze werden stuk voor stuk fantastisch gespeeld en wat een stem heeft Guy Garvey toch. Top!
Na Elbow was het de beurt aan Coldplay, het veelbesproken optreden van Coldplay (geld, voorwaarden). Er is ook een nieuwe plaat en dat was voor mij nogal schrikken (die sample....). De verwachtingen waren dus hooggespannen. Toen na een kleine vertraging (wachten tot de zon zakt) de band opkwam explodeerde het veld. En terecht. Het optreden was goed. Er zat tempo in, veel nieuwe nummers (sommige lekker, andere nog een keer luisteren), oude nummers kwamen ook langs (Scientist!) en Chris Martin was in vorm! Het werd echter geen legendarisch optreden (daar heb je een Michael Jackson cover voor nodig zoals op Werchter).
Conclusie: een fijne dag, het weer zat mee, Elbow was groots en Coldplay heel goed.
Zondag 12 juni
Gezien: Hurts, Tim Knol, Cage The Elephant, Wolfmother, Graffiti6, Bloody Beetroots (Deathcrew 77), Kings of Leon
Zondag stond eigenlijk in het teken van 1 optreden: dat van de Bloody Beetroots.
Voor het zover was stond er echter een bijzonder fijn programma klaar. Hurts was de eerste verrassing van de dag. De Petshop Boys maar dan gotisch. Grootste nummers met strijkers en operazangers. Heel interessant om te horen en goed gebracht. Deze muziek moet je misschien horen in een donkere tent maar zo op het veld als opener van de dag was het goed te doen.
Tim Knol was de volgende die het grote podium betrad. Een groot podium voor een 'kleine' jongen (hoewel). Zijn liedje lenen zich ervoor om in een mooie zaal gespeeld te worden en de band was niet voornemens om het anders dan anders aan te gaan pakken. Het optreden stond echter als een huis. Tim Knol heeft dan ook een stel muzikanten die er mogen wezen en de liedjes blijken wonderbaarlijk goed over te komen, ook op een groot veld. Tel daar bij op het zonnetje wat uitbundig aan het schijnen was.
Het volgende hoogtepunt kwam van de 3FM stage. Graffiti6 heeft nog niet genoeg liedjes om een optreden lang te overtuigen maar wanneer 'Stare Into The Sun' wordt gespeeld met een heerlijk zomerzon in de lucht en een biertje in de hand dan weet je dat het zo'n mooi festivalmoment is.
Dat White Lies op het podium hebben gestaan was voor ons slechts een formaliteit. Het ging om de tent! Daar moesten we op tijd zijn en staan want Bloody Beetroots gingen spelen. Een uur lang helemaal naar de klote gaan. Niets meer maar zeker ook niets minder. Verwacht geen opbouw, of stukken die de diepte in gaan nee ze houden zelfs geen rekening met het publiek. Het is gewoon een uur lang raggen. Zie bijgevoegd filmpje :).
Dat na het dampende optreden van Bloody Beetroots de Kings Of Leon aan mochten treden op het hoofdpodium is voor ons ook slechts voor de statistieken geweest. Uiteraard is het tof om 'Sex On Fire' door een heel veld geschreeuwd te horen worden maar ik krijg (nog) niet echt het Zwitserleven gevoel van Kings Of Leon Live.
Maandag 13 juni
Gezien: Dazzled Kid, Two Door Cinema Club, Go Back To The Zoo, The Gaslight Anthem, Band Of Horses, Deadmau5, Foo Fighters
De maandag, van origine de hoofddag van Pinkpop. Na een dampende avond in de tent op camping B waren er toch wat lichte opstartproblemen en zo goed vinden we Scouting for Girls nu ook weer niet. Nee dan Dazzled Kid. In de tent zag het er goed uit. De show begon wat voorzichtig. Je moet van Tjeerd Bomhof houden, je kan hem namelijk ook ontzettend irritant vinden. Het eerste gedeelte van de show moest hij nog een beetje op gang komen maar toen hij eenmaal de smaak te pakken had werd het een goede show. Sowieso stond er een topband op het podium. Een heerlijk begin dus.
Na Dazzled Kid kwam er een blokje op het hoofdpodium. Allereerst Two Door Cinema Club. Heerlijk niets aan de hand electropop die zeker aansloeg op dit moment van de dag. Een voorzichtig zonnetje brak door. Go Back To The Zoo had groots uitgepakt voor hun 'moment of fame'. Een opblaasbare olifant, een mooi doek en leuke pakjes. Bij de eerste knaller (letterlijk en figuurlijk) werd al duidelijk: dit wordt top. Dat werd het ook. Toen halverwege de grote gorilla werd opgeblazen was het feest compleet. Deze band heeft inmiddels al flink wat nummers die aanslaan bij een groot publiek en die ook goed kunnen spelen. Erg fijn!
Go Back To The Zoo heb ik echter wel iets eerder verlaten aangezien 'mijn' bandje speelde. The Gaslight Anthem. De amerikanen stonden helaas op het 3fm podium (die moeten echt op main) maar al snel werd duidelijk dat het deze mannen niet uitmaakt waar ze staan. Wanneer is echter wel een probleempje. De zanger moest even op gang komen (tenminste, z'n stem). Eenmaal op gang was er geen stoppen aan. Een aantal nummers van de laatste plaat (vind ik iets minder sterk) maar gelukkig ook veel nummer van The 59 Sound.
Na The Gaslight Anthem kwam er een blokje tent. Allereerst Band of Horses. Conclusie: Top! Ik had er eerlijk gezegd weinig van verwacht. Het is wat verstilde, moeilijkere muziek en hoe gaat dat zich houden aan het einde van het festival. Gelukkig is de tent wel de perfecte locatie voor dergelijke bands en de heren waren op stoom. The Funeral blijft een goede single en ook de andere nummers werden goed gespeeld. Fijne boeking! Na de 'verantwoorde' muziek van Band Of Horses naar Deadmau5. Ik ga eerlijk zijn. Deadmau5 ken ik van die fijne singele Faxing Berlin en van een aantal toffe remixen. Ik had het hele weekend al wel een paar t-shirts langs zien komen maar dat de beste man zo populair was. De tent stond ruim van te voren al helemaal vol en het podium zag er spectaculair uit. Spektakel dat werd het. Wat een show en wat een energie! Alle nummer werden (voor zover mogelijk) meegezongen en gesprongen. Bijgevoegde video geeft een impressie van hoe tof het was. Echt een waardige afsluiter van de tent en eigenlijk verdient dance op Pinkpop veel meer ruimte maar ja, Ome Jan blijft het een 'rock'festival vinden..
Om dat kracht bij te zetten had hij DE rockband van het moment als afsluiter geboekt. Foo Fighters. Eerder al op Pinkpop gezien en daar was ik erg van onder de indruk. Nu ik hun platen beter kende keek ik nog meer uit naar het optreden. Naar buiten lopend begon het te regenen. Normaal gesproken een domper maar nu paste het wel bij de sfeer en het moment. Iedereen voelde dat. Dave Grohl is een frontman met charisma en veel ervaring maar hij heeft ook een topband om zich heen verzameld. Tot slot hebben ze nog een partij met goeie platen om eng van te worden. Dit alles tesamen maakt een van de beste optredens waar ik ooit bij ben geweest. Een veld vol enthousiastelingen en een band die er zin in heeft. Wanneer er dan ook nog een regenboog langs komt dan krijg je dit: het ultieme festivalmoment!
Conclusie: een topweekend, het weer zat mee, een aantal zeer goede optredens gezien en veel lol gemaakt uiteraard (de tent op de camping is altijd een aanrader). Voor volgend jaar kijken we echter gewoon weer wat het programma is. Werchter startte 'minder' met de headliners maar het programma wat daarna kwam was wel beter (bijna veel beter zelfs). Maar goed, dat is volgend jaar pas :) voor nu: Thanks!
Daar zitten we dan, zaterdagochtend 02:40 en we hebben net de allereerste dansavond in de feesttent in Hardinxveld-Giessendam achter de rug. Ruim 1100 dames en heren gingen los op dampende beats van Merain, Leo Leandro, The Blender Act, Vigro, Easyrider en DJ Tony Star met z'n mc Matsoe Matsoe.
Jarenlang heerste de skihut in de feesttent en nu was er een hele avond niets anders te horen dan elektronische dansmuziek. Hoe kijk je dan terug op zo'n avond. In het begin van de avond ben je nog huiverig voor de reactie van het publiek. Gaan ze het wel leuk vinden, gaat er gedanst worden en hoeveel mensen zijn er überhaupt. Niets is echter minder waar. 1100 mensen weten de weg naar de tent te vinden. Merain en Leo Leandro openen met een heerlijke set waarbij nieuwe tunes en klassiekers hand in hand gaan. 'Punk' van Ferry Corsten in de remix is mijn persoonlijke hoogtepunt. Ze sluiten af in een zeer goed gevulde tent die enthousiast reageert! Daar draai je voor.
Daarna, The Blenderact, eerlijk is eerlijk, mijn grote blindspot voor het begin van deze avond. Ik was erg benieuwd wat die jongens gingen doen. Na een voorzichtig begin gooiden ze alle remmen los en braken de tent af. Een tent die ook volop meedeed en de diepe shit van deze gasten (geef toe, dubstep in de tent?) gewoon trok. Hulde, hulde, hulde.
Daarna de ster van de avond. DJ Tony Star a.k.a. Sterretje die zijn maatje Matsoe Matsoe had meegenomen. De mannen kunnen een feestje bouwen. Ze weten het publiek te bespelen en ze weten dat ze met hun kop op tv zijn geweest. Complimenten.
Wij mochten afsluiten. Toen die Tony opkwam en zei dat hij 90 minuten ging draaien en er dus maar 30 minuten voor ons overbleven was ik wel een beetje zuur. Uiteindelijk hebben we 5 minuten van hem gepikt en zijn we 5 minuutjes langer doorgegaan. Wat een kick zeg draaien voor zoveel mensen. Na de laatste plaat van de Haagse heren zag je een gedeelte van het publiek naar achteren gaan maar daar kwam dan ook een gedeelte voor terug. De oude garde wist wat we gingen doen en dat hebben we dan ook gedaan. Ouwe knallers, wat nieuwer spul. Het was echt een topavond en wat gaat het snel die tijd.
Dan de conclusie: jaren geleden zijn we al bezig geweest om een echte dansavond in de feesttent te organiseren. Toen kwam het er niet van. Nu wel en ik denk dat we met z'n allen trots mogen zijn op het resultaat. Een diverse avond, met veel goede muziek en heel veel goede reacties. Hopelijk pakt de organisatie het op en mogen we volgend jaar weer een mooie avond neerzetten.
Live optredens, ik hou er van! Je favoriete artiesten live bezig zien, de nummers spelen waar je helemaal weg van bent en die nummers dan zoveel energie mee geven dat ze nog beter worden. Artiesten die spelen voor hun leven, iedere keer weer, en zo het publiek betoveren en de avond van hun leven geven. Uiteraard kan een artiest ook een keer een mindere avond hebben. We stappen allemaal wel eens met ons verkeerde been uit bed, ontvangen op het verkeerde moment een brief van de belastingdienst of zakken een avond door. Tja, dan kan een performance niet dat zijn wat je fans er van verwachten.
Gelukkig heb ik zelden een optreden meegemaakt waarbij ik het gevoel had dat de artiest van dienst er geen zin in had. Of dat gisterenavond wel het geval was weet ik niet. Raekwon The Chef kwam naar Nederland. We hadden in de mooie 013 in Tilburg al Method Man en KRS-One gezien en nu kwam er weer een legende.
Maar ja, The Chef blijkt live een aanfluiting. Hij had een dj bij zich die de dag er voor twee nieuwe geluidseffecten had gevonden in z'n laptop, hij had een crew bij zich die zich drukker maakte of hun glas nog wel vol zat dan om de show en de mc die Raekwon had meegenomen was gewoon een prutser.
Dan The Chef zelf, hij trok het niet. De nummers duurde maximaal twee minuten, hij begon met het oude werk en kreeg daar wel een beetje sfeer mee maar werken deed het niet. Vooral ook niet omdat zijn vriend de DJ er af en toe een andere (wacke) beat in gooide. Na de knallers was het dan ook op. Zijn laatste plaat is zeker niet slecht maar Raekwon is een dode boom. Toen hij vroeg wie zijn vorige plaat had gekocht bleef het angstig stil in de zaal en werd hij zelfs boos. Gast, wees blij dat er überhaupt mensen naar je show komen. Daarna ging het alleen maar bergafwaarts, geen nummer werd helemaal afgemaakt, matige raps, geen energie en veel geouwehoer.
Conclusie, de man moet je op cd luisteren en wanneer hij live bij je in de buurt komt dan moet je dat maar ter kennisgeving aannemen. Jammer.
Maandagavond is bij uitstek een avond om terug te kijken op het weekend en wat voor weekend was het. Zaterdagavond eerst naar Typhoon en New Cool Collective die hun een na laatste show speelde en werkelijk de pannen van het dak af rockte en zondag naar Blaudzun in de Mezz in Breda.
Blaudzun, voor het eerst live gezien op een ontzettend brakke zondagochtend op Lowlands. Toen al imponeerde Johannes Sigmond en zijn band maar op zondagavond in de Mezz staat het kippevel huizenhoog. 2010 was het jaar dat de discussie over het geouwehoer tijdens concerten helemaal losbarstte. Een bezoek aan Blaudzun laat zien dat er ook nog publiek is wat ademloos kan luisteren naar een fantastisch liedje. Een enkele babbelende bezoeker wordt netjes aangesproken maar veel is het niet nodig. Gelukkig maar want nummer als 'Choking Game', ‘Sunshine Parade’ en het fantastische 'Midnight Room' verdienen de volle honderd procent aandacht. Hoe mooi is het dan om alleen maar de airco te horen zoemen in een verder doodstille zaal. Schitterend.
Speciale aandacht mag er overigens ook zijn voor het voorprogramma op zondag. The Black Atlantic hoeft alleen nog maar te werken aan de conversaties met het publiek. Hun plaat "Reverence for Fallen Trees" is een heerlijke folkplaat. Helemaal geknipt voor de komende winteravonden en nachten.
Dit blog heet vinylfanaten, een blog waar vinyl centraal staat maar daarmee ook de beleving van muziek in het algemeen. Vanavond ben ik naar 'mijn' bandje The Gaslight Anthem geweest is de fantastische zaal 013 in Tilburg. Een paar jaar geleden ben ik via, notabene, een danceblog tegen The Gaslight Anthem aangelopen. Ik haalde hun tweede cd 'The 59 Sound' binnen en was bij de eerste klanken verkocht. 'Straight forward American Rock' (en een beetje 'Roll) was het wat er uit de speakers vloog. Ik had nog niets met Springsteen, en de Amerikaanse Rock was iets waar ik wel naar luisterde maar niet heel erg wild van werd. Totdat deze band kwam.
The Gaslight Anthem is een band bestaande uit 4 mannen uit het oosten van de Verenigde Staten die gewoon rocken. Ik kan er niets meer maar zeker ook niets minder van maken. De eerste keer dat ik ze live heb gezien was in Doornroosje in Nijmegen. Een klein podium waarbij het natuurlijke charisma van de zanger Brian Fallon al direct opviel. Hij zegt weinig maar het plezier waar hij mee op het podium staat is ontwapenend.
Op Rock Werchter heb ik Nederland-Brazilië laten schieten voor het optreden van de mannen en daar heb ik absoluut geen spijt van. De nieuwe plaat 'American Slang' was net uit en ze waren duidelijk gegroeid ten opzichte van het optreden in Doornroosje.
En vanavond kreeg ik dus de kans om ze in 013 te zien. Nog beter, nog voller en nog toffer. Dat zijn de dingen die me bij blijven van het optreden van vanavond. Het is een machinegeweer wat wordt leeggeschoten op het publiek. In hoog tempo komen de nummers langs zonder dat je het gevoel hebt dat het wordt afgeraffeld. In het begin veel nummers van de laatste cd en dan komen langzamerhand de platen van de 2e en ook de 1e cd langs.
Er is echter een verschil tussen een goed en een 'briljant' concert. Dat heeft te maken met de band maar ook de setting en het publiek. Vanavond begon voorzichtig. Het publiek in de voorste regionen roerde zich wel maar nog niet iedereen was overtuigd van het 'losgaan'. Het is dan ook mooi om te zien dat aan het einde van de avond de hele 013 luidkeels aan het meezingen is en er een massive pit ontstaat. Iedereen laat zich gaan en zingt mee met de nummers over simpele 'High School Liefdes' en de economische staat van een klein dorp. Op dat moment weet je dat je bij een mooi concert bent, iets wat gedragen wordt door de hele zaal, van voor tot op het balkon.
Echt legendarisch wordt het wanneer er gevraagd wordt om een nummer wat bijna nooit wordt gespeeld. 'Red at Night' staat op de eerste cd van The Gaslight Anthem. Een jongen in het publiek vraag om het nummer. Brian Fallon zegt dat hij geen mondharmonica bij zich heeft (die zit in het nummer) waarop de jonge jongen zegt dat hij er 1 bij zich heeft en dat hij ook het nummer kan spelen. Wat daarna gebeurd is een moment wat je koestert. De jongen gaat het podium en er komt een duet tot stand wat alleen live kan. Ik hoop dat de Youtubefilmpjes snel online komen om iets mee te geven van wat er op dat moment gebeurde. Op het moment dat je jongen de tweede stem moeiteloos mee gaat zingen rijst het kippevel tot aan het dak. De zaal luistert ademloos en gaat compleet loas wanneer het nummer is afgelopen.
Conclusie: het was weer fantastisch. Wat een topband in The Gaslight Anthem toch. Gewoon knallen, geen opsmuk, geen gekke dingen, gewoon rocken. De volgende keer ben ik er weer bij. Echt fantastisch.
Terwijl de groenafdeling van de Intratuin langs komt loop ik langs een tent waar ik 24 uur eerder nog een heerlijke Bami met Saté aan het eten was. Nu is een losgeslagen menigte bezig om te dansen op de tafels en van dezelfde tafels een torenhoge stapel te maken. Waar ben ik in vredesnaam beland.
Voor het eerst naar A Campingflight to Lowlands Paradise. Na eerder naar Pinkpop en Werchter te zijn geweest was het nu tijd om Lowlands te pakken. Ik heb al heel lang heel veel goede verhalen gehoord over Lowlands en vooral de combinatie van de dag- (pop, rock, indie) en nachtprogrammering (dance baby!) klonk voor mij interessant. Met m'n maatje Sven op donderdagmiddag naar Biddinghuizen getrokken met totaal geen idee van wat ik kon verwachten. Aangekomen werden de bedoelingen al meteen duidelijk. Een heerlijke, anarchistische bende op de camping was al gaande. Gelukkig konden we nog net een mooi plekje op de kop tikken op camping vier.
Donderdagavond was het eerst tijd voor de kennismaking met de '24-uurs tent'. Daar zat de stemming er al goed in. De muzikale bedoelingen werden ook direct duidelijk. Een vette mix van rock, dubstep, dance, indie en vooral hits. Nu zijn hits niet direct het kenmerk van Lowlands (zo wordt mij verteld) maar die avond slaan ze hard aan.
Vrijdag Na een overheerlijk ontbijt was het tijd om naar het terrein te gaan. Het Lowlands terrein is werkelijk bezaait met tenten, bunkers, hoekjes, eettenten en kraampjes. Je hebt totaal niet het idee dat je je op een mega-terrein bevindt. Onze eerste bestemming was de Alpha, de grootste tent van het terrein. Hier zouden onze vrienden van Triggerfinger het spits afbijten. Nu kun je natuurlijk op je gemakje beginnen maar wanneer je Triggerfinger als opener neerzet dan weet je dat het gaspedaal meteen diep wordt ingedrukt. De set die Triggerfinger neerzette stond als een huis, Selah Sue deed een duit in het zakje tijdens Mercy, kortom: Top.
Ik had al heel snel door dat het woord top regelmatig terug zou komen deze komende drie dagen. We maakten ons namelijk op voor The Opposites en dat kon maar 1 ding betekenen. Groot feest was natuurlijk de enige uitkomst van dit optreden. Het bleek een parade van de Topnotchstal te worden: Dio, Flinke Namen, Opposites, het kon allemaal niet op. Met zo'n begin van een festival kan het niet stuk.
Na The Opposites was het voor mij wachten op Caribou, dat ik naar Caribou ging lag niet heel erg voor de hand want tegelijk stonden Balthazar en Jonsi geprogrammeerd. Achteraf kan ik zeggen dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Caribou rockte de tent (of moet ik zeggen golfplaten tunnel) heel erg hard. Klapstuk was Sun die ala Underworld fantastisch werd opgebouwd en het absolute hoogtepunt van de set was. Echt een topoptreden.
Bijkomen van Caribou kon ik bij Air (wat lekker klonk) en bij The Specials. Zij stonden ook al op Werchter (waar we ze volledig hebben gemist) en ik moet zeggen dat het lekker swingde. Mijn aandacht ging echter vooral uit naar Flying Lotus. Flying Lotus had indruk op mij gemaakt met zijn album Cosmogramma en ik was zeer benieuwd hoe hij zo'n album in een min-of-meer publieksvriendelijk jasje zou gieten zonder veel concessies te doen. Nou, het lukte hem glorieus. Naast een genietende @eviperen (we hadden het afgesproken :) rockte deze man in zijn eentje de pan uit. Hij begon diep met over elkaar vallende beats en bouwde zo naar een scheurend dubstep/drum'n bass einde (en zelfs NAS kwam langs!). Het mooiste: de tent ging los! Top! (daar is 'ie weer).
Flying Lotus betekende het einde van het dag/avond programma en het begin van het nachtprogramma. Ik ga eerlijk zijn, heel bewust heb ik 's nachts de tenten niet meer afgelopen. We eindigden bij Ed Rush, Sub Focus en Noisia maar we hebben ook nog een stukje Ben Klock meegepakt. De sfeer op het terrein was echt top (u herkent hem al)!
Zaterdag Om met de deur in huis te vallen: de zaterdag werd de dag van The Bloody Beetroots. Voor we echter zover waren begonnen we bij Tim Knol. Heerlijk wakker worden bij uitstekende Nederlandse Popmuziek (let op de hoofdletters). Ik ben erg onder de indruk van deze 20-jarige die met een sterke band iedere keer weer een goed optreden neer weet te zetten.
Na Tim Knol vormde The Q4 een opwarmer voor Typhoon en New Cool Collective. The Q4 moet duidelijk nog wennen aan live optreden (hun hele plaat is gesampled) en daarom kwamen de beats, naar mijn mening, minder goed over dan op de plaat. Wie daar geen probleem mee hebben dat zijn diezelfde Typhoon en New Cool Collective. Wat een energie en wat komt die energie over op het publiek. Typhoon is als rapper al fantastisch maar met iemand als bijvoorbeeld Benjamin Herman naast zich wordt het eigenlijk alleen maar beter. Bumaye, Licht Uit en 3Luik met Sticks en Rico kwamen hard en goed.
Dat Mumford en Sons ook hard en goed zouden komen had ik wel verwacht maar dat ze een van de (misschien wel het) beste optreden van Lowlands 2010 zouden geven dat had ik niet verwacht. Het is 'gewoon' folk maar van voor tot achter zong de hele Alpha moeiteloos alle nummers mee die zo strak als een snaar werden gespeeld. Regelmatig stond ik met een brok in mijn keel te luisteren naar de nummers van deze band. Wat zonde dat het concert in de HMH later dit jaar al is uitverkocht want ik zou ze graag nog een keer zien.
Magnetic Man vormden de warming-up voor de Bloody Beetroots en wat voor 1, nu al kan ik zeggen dat I Need Air een van de eerste Dubstep hits zal worden die mainstream gaat. Maar ja, we gingen voor Bloody Beetroots. Laat ik beginnen dat de organisatie van Lowlands het behaagde om mijn bandje The Gaslight Anthem precies tegenover Bloody Beetroots te zetten. Echter, we moesten en zouden naar deze Italianen gaan. Ik had Sven beloofd dat we voorin zouden gaan 'staan'. Dat staan hier tussen aanhalingstekens staat heeft uiteraard een reden. Zelden heb ik publiek zo rücksichtslos van begin tot eind zo los zien en voelen gaan. Iedere pit die uitgevonden is kwam langs, iedereen die wilde crowdsurfen deed dit. The Bloody Beetroots trokken het gaspedaal vol open en deden deze pas na een uur weer dicht. Totaal murw geslagen kropen mensen halverwege uit de tent om zuurstof te pakken en een glaasje cola te drinken, inclusief ondergetekende. Wat een feest. Mensen die toevallig langsliepen hebben met verbazing staan kijken hoe van de Bravo een openlucht podium werd gemaakt. Zure mensen (3Voor12, een 5,5, zie hier) missen de opbouw, de diepgang maar wie heeft dit nodig wanneer het een uur lang zo los gaat? Legendarisch is het enige woord voor dit optreden. In onderstaande video, skip naar 03:40 voor een kleine indruk.
The Bloody Beetroots zorgden er echter wel voor dat mijn avondindeling compleet omver werd geworpen. Ik was zo ondersteboven en ik moest zo hard bijkomen van dit optreden dat ik, in plaats van Plastikman, koos voor Snow Patrol als afsluiter van het 'live' programma. Ik heb daar zeker wat aan gemist maar wat waren de mannen van Snow Patrol in topvorm. Het blijven fantastische nummers die ze hebben gemaakt en ze gingen er ook vol voor. Heerlijk om te zien en ook heerlijk om een beetje op adem te komen!
Op adem komen namelijk voor het nachtprogramma. Weer stonden er allemaal esthetisch verantwoorde acts op het programma maar ons doel van de avond was duidelijk: Lowlands Rave. Nooit je roots vergeten is het devies en dat hebben we in de nacht van zaterdag op zondag dan ook niet gedaan. Heerlijk los op Nu-rave, hardcore, oldschool en alle andere hak en zaag platen om af te sluiten (zoals afgesproken) bij Len Faki die de technotrein heerlijk liet doordenderen om met 'Plastic Dreams' van onze aller Jaydee af te sluiten.
Conclusie: veel blauwe plekken en wederom een Topdag!
Zondag Na het 'geweld' van de zaterdag was het zondag heerlijk wakker worden op de klanken van Blaudzun. Dingen die 'van horen zeggen' tof zijn kun je beter altijd maar even gaan checken en zo ook bij deze man. Ik kende zijn muziek niet maar het leende zich er perfect voor om heerlijk wakker te worden. Mooie, duistere liedjes, meestal met (uitstekende) band maar soms ook alleen.
De zondag zou een dag worden met weinig 'must sees' dus dan kun je nog eens ergens naar toe lopen. Zo zagen we Go Back To The Zoo, die mij zeer positief verrasten, een bomvolle tent helemaal op zijn kop zetten. Lees, we hebben het hier dan over het zalige tijdstip van 13:00 uur 's middags. Moss is een band die een prachtige plaat hebben afgeleverd en ik vind het knap dat ze de Grolsch tent (toch een van de grootste tenten) helemaal vol en plat speelden. Neerlandsch trots is er dus ook volop op Lowlands.
We maakten ons op voor Kele. Block Party fans als we zijn waren we erg benieuwd naar het optreden. Gelukkig hadden we de nieuwe cd van deze man al gecheckt en wisten we een beetje wat er ging komen. De man heeft gewoon een keiharde dansplaat gemaakt. Uiteraard kun je op Block Party ook dansen (en of!) maar The Boxer zaagde de pan uit! Ook live bleek dat Kele dikke planken had meegenomen om te zagen. Uit de publieke belangstelling bleek dat niet iedereen deze move van Kele kon waarderen maar wat we live hebben gehoord en wat er op de cd staat kan ik toch zeggen dat ik hier heel erg blij van wordt!
Ik maakte me op voor Delphic maar eerst was het nog zoeken naar een touw en een boom bij The National. Wat een stem maar ook: wat een depressie. Ik heb een uur lang staan kijken en me staan verwonderen welke duivels er in de geest in het hoofd van de zanger van The National zitten. Maar goed, de platen staan als een huis en ook live is het strak. Toch was het tijd voor Delphic. Verliefd geworden op het album Acolyte en onder de indruk geraakt door het optreden tijdens Rock Werchter vond ik het tijd om dit van dichtbij te gaan checken. In een zeker niet volle tent stelden de mannen van Delphic mij niet teleur. Deze band heeft het. Een heerlijke combinatie tussen rock en dance en live staat het als een huis! Vooral This Momentary (zie hieronder) vind ik een fantastische plaat waarbij de Underworld invloeden vanaf druipen.
Na Delphic kwam mijn, niet verwonderlijke, inkakmoment. Knikkebollend heb ik gewacht voor Hudson Mohawke die absoluut niet de vette set neer zette zoals hij bij Motel Mozaïque deed. Het was dus op naar de Alpha naar, wat ik dacht, het laatste optreden van het weekend. The Queens Of The Stone Age. Laat ik beginnen dat The Queens (voor ingewijden) niet mijn band is. Heerlijke nummers, briljante riffs maar ze hebben me nooit kunnen pakken. Echter, de Lowlands wederhelft adoreert de Queens en met hem nog twee Alpha's vol! Ik moet zeggen, dit was een optreden wat me bij keel greep. Zo intens, de mannen hadden er zin in. Het geluid was top, het publiek was los en ze speelden ook een hoop nummers die ik kenden (wil ook wel eens helpen ;). Echter, een kwartier voor het einde was daar het einde en, achteraf hoorden wij dit, The Queens doen niet aan encores. Een klein smetje op een verder indrukwekkend optreden.
En dan, tja, van goede optredens krijg je energie en dus loop je vol goede moed terug van de Alpha naar de Bravo en daar speelde het schouwspel af wat ik in de eerste alinea beschreef. Zo is daar als eerste Kees van Hondt. Een, naar het schijnt, levende legende die een traditie in het leven heeft geblazen waarbij iedereen alle planten, opblaaskrokodillen, kliko's en luchtbedden naar de India mee neemt om daar de boel ongenadig op z'n kop te zetten.
Maar dat is niet alles, Llow Chi Minh City (lees de Chinees) werd op zijn kop gezet door dansende mensen die eerst gingen tafel stapelen en daarna buiten doorgingen met kliko trommelen. Er was een sfeer zoals ik zelden had meegemaakt. Iedereen was los, de sfeer was top en dan staan daar ook nog mannen als Dr. Lektroluv en Boemklatsch die af mogen sluiten. U begrijpt het al, het was weer een uur of 6 eer dat we in onze tent lagen. Dat we 3 uur later werden gewekt door de regen mocht de pret niet drukken.
Concusie: Lowlands is fantastisch. De sfeer, de line-up, de tenten, het eten, het drinken ;), de mensen, alle mogelijkheden die je hebt om je ook niet met muziek te vermaken. Het fantastisch!
Ik hoor wel eens van mensen: "Jullie hebben dan wel een blog maar het enige dat jullie posten zijn mixen en tracklists, da's toch geen blog." Tja, het is maar hoe je het bekijkt. In mijn wereld werkt een blog wel zo maar voor al die mensen hier toch een geschreven verhaal zonder tracklist en/of download zoeken. Het begon vrijdagavond. De 030303 crew gaf eindelijk weer een ouderwets ravefeestje in de Helling van Tivoli en voor deze editie hadden ze T99 uitgenodigd. Oh My God! Ik kan jullie natuurlijk de fijne opbouw van de avond vertellen en het feit dat DMX Crew een vette set vol met Oldschool Sounds neerzette maar T99 blies het dak van het gebouw. Waar zijn toch die oude platen gebleven vraag je je af. Nou, ik weet wel een plekje, de cd-koffer van T99. Cd-koffer? Jawel, de beste man draaide alleen maar met cdtjes. Wat we bij de DMX-Krew (die trouwens in zijn eentje was) niet echt vast konden stellen waar hij mee aan het draaien was, was het bij T99 overduidelijk. Was het erg? Absoluut niet. De beste man draaide de pannen van het dak. Hij begon met zijn eigen knaller Anasthasia en daarna was het 1 groot feest van herkenning. Mensen van de Oldschool sound: deze feesten kunt u voortaan zonder nadenken in uw agenda schrijven! Waren er minpunten? Ach, de mensen van 030303 hadden T99 wellicht op een fatsoenlijke manier af kunnen kondigen en hoe ze het van hem overnamen stond absoluut niet in verhouding in hoe ze het van SL2 overnamen (waardoor het dak er toen nog een keer afvloog) maar de sfeer, de mensen, de muziek en de locatie zorgden ervoor dat het weer een enorm feest was. Het is zo jammer dat dit geluid niet vaker langs komt maar aan de andere kant, het maakt het ook weer speciaal en daarom zijn deze avonden vol met smiley's en housebroeken zo bijzonder. Ik kan niet wachten op de volgende avond!
Zaterdagochtend 10:00, het tijdstip dat de voorverkoop begint voor het optreden van The Prodigy in De Melkweg in Amsterdam. 1500 kaarten zijn er beschikbaar en ik sta vooraan in de rij.
Zaterdagochtend 10:02, het tijdstip waarop het optreden van The Prodigy is uitverkocht. Hoe bizar is dat? Ik sta gelukkig met een kaartje in mijn hand buiten en weet dus dat ik aanwezig zal zijn. De beste mannen hebben een nieuw album waarvan de track 'Invaders Must Die' de eerste release was. Met Omen laten ze helemaal horen dat ze keihard terug zijn maar vergeet zeker niet om hun oudere albums te checken!!
