De zegen die muziek heet.

Maandagavond is bij uitstek een avond om terug te kijken op het weekend en wat voor weekend was het. Zaterdagavond eerst naar Typhoon en New Cool Collective die hun een na laatste show speelde en werkelijk de pannen van het dak af rockte en zondag naar Blaudzun in de Mezz in Breda.

Blaudzun, voor het eerst live gezien op een ontzettend brakke zondagochtend op Lowlands. Toen al imponeerde Johannes Sigmond en zijn band maar op zondagavond in de Mezz staat het kippevel huizenhoog. 2010 was het jaar dat de discussie over het geouwehoer tijdens concerten helemaal losbarstte. Een bezoek aan Blaudzun laat zien dat er ook nog publiek is wat ademloos kan luisteren naar een fantastisch liedje. Een enkele babbelende bezoeker wordt netjes aangesproken maar veel is het niet nodig. Gelukkig maar want nummer als 'Choking Game', ‘Sunshine Parade’ en het fantastische 'Midnight Room' verdienen de volle honderd procent aandacht. Hoe mooi is het dan om alleen maar de airco te horen zoemen in een verder doodstille zaal. Schitterend.

Speciale aandacht mag er overigens ook zijn voor het voorprogramma op zondag. The Black Atlantic hoeft alleen nog maar te werken aan de conversaties met het publiek. Hun plaat "Reverence for Fallen Trees" is een heerlijke folkplaat. Helemaal geknipt voor de komende winteravonden en nachten.

What's in the name?

Techno, voor mij de stroming binnen de elektronische dansmuziek van de puristen. Mensen die zielsveel houden van hun muziek en hun scene. Ze zijn betrokken, het is een gemeenschap en ze genieten intens van de muziek. Die passie maakt het echter ook een ontzettend kritisch publiek. Altijd bezig om hun stijl te bewaken, beschermen en te promoten. Als die technoliefhebbers dan ook nog eens Nederlanders zijn dan heb je de poppen al snel aan het dansen.

I Love Techno in België is een groot evenement, de naam doet denken dat we hier te maken hebben met een soort Awakenings maar niets is minder waar. Al jaren is de line-up van I Love Techno voer voor discussie's waarbij die line-ups vakkundig worden afgezeken. Opmerkingen als 'er is geen techno te bekennen in deze line-up' zijn dan ook niet van de lucht. Toegegeven, I Love Techno is geen evenement voor puristen. Er is uiteraard een zaal waar Dave Clarke met zijn vrienden de tent rockt maar verder staan mannen als Crookers, Boys Noize en Dr. Lektroluv op de planning. Dat de 'vettig en morsig' dj's en acts op de flyer staan zijn de meeste mensen wel gewend. Dit jaar stonden echter ook de dubstepkanonnen Magnetic Man, Joker en Caspa op de lijst. Tja, dat is natuurlijk vragen om problemen.

Buiten de line-up schijnen Nederlanders ook altijd problemen te hebben met de organisatorische invulling van feesten in België oftewel: chaos. Zalen kunnen volzet zijn, Franse bezoekers kunnen bijzonder slecht tegen bepaalde versnaperingen, de leeftijdsgrens is 16 jaar wat er in de praktijk op neerkomt dat er ook veel 14-jarigen rondlopen en aan de andere kant zijn ze wel heel streng met het checken van de geluidslimiet (lees dat volume kan harder).

Waarom ga ik dan toch nog ieder jaar naar Gent toe. Tja, we kwamen gisteren binnen bij de set van A-trak (de oranje zaal was volzet) die op dat moment een topset aan het weggeven was. De zaal was op dat moment al helemaal los. Wanneer Belgen gaan, dan gaan ze hard. Het is die sfeer en vibe die in de hele Expo hangt. Het gaat altijd helemaal los in België. Zoals gezegd begonnen we bij A-trak waarna Goose het stokje overnam. De mannen hebben een nieuw album en ik ben blij dat ze weer terug zijn. Wat een lekkere set zeg. In een uur kwamen nieuwe nummers langs maar ook knallers als British Mode. Heerlijk. Na Goose was het de beurt aan Fake Blood, wij hadden echter Steve Aoki op het schema zien staan en die wilde we uiteraard niet missen. De zaal was weer toegankelijk en was klaar om te rocken en rocken was wat Aoki deed. De man is koning. Een set die hard begon, hard ging en hard eindigde. Op bovenstaand filmpje kun je zien hoe hard het ging. Na Steve Aoki kwamen de mannen van Sound of Stereo die er nog een schepje boven op deden.

Conclusie: I Love Techno Rocks! Ik ben het helemaal eens met commentaren die zeggen dat het woord techno in I Love Techno niet echt meer terugkomt in de line-up maar het is een feest met een eigen identiteit en die is veelzijdig. Het was weer een feest, een groot feest.

The Gaslight Anthem

Dit blog heet vinylfanaten, een blog waar vinyl centraal staat maar daarmee ook de beleving van muziek in het algemeen. Vanavond ben ik naar 'mijn' bandje The Gaslight Anthem geweest is de fantastische zaal 013 in Tilburg. Een paar jaar geleden ben ik via, notabene, een danceblog tegen The Gaslight Anthem aangelopen. Ik haalde hun tweede cd 'The 59 Sound' binnen en was bij de eerste klanken verkocht. 'Straight forward American Rock' (en een beetje 'Roll) was het wat er uit de speakers vloog. Ik had nog niets met Springsteen, en de Amerikaanse Rock was iets waar ik wel naar luisterde maar niet heel erg wild van werd. Totdat deze band kwam.

The Gaslight Anthem is een band bestaande uit 4 mannen uit het oosten van de Verenigde Staten die gewoon rocken. Ik kan er niets meer maar zeker ook niets minder van maken. De eerste keer dat ik ze live heb gezien was in Doornroosje in Nijmegen. Een klein podium waarbij het natuurlijke charisma van de zanger Brian Fallon al direct opviel. Hij zegt weinig maar het plezier waar hij mee op het podium staat is ontwapenend.

Op Rock Werchter heb ik Nederland-Brazilië laten schieten voor het optreden van de mannen en daar heb ik absoluut geen spijt van. De nieuwe plaat 'American Slang' was net uit en ze waren duidelijk gegroeid ten opzichte van het optreden in Doornroosje.

En vanavond kreeg ik dus de kans om ze in 013 te zien. Nog beter, nog voller en nog toffer. Dat zijn de dingen die me bij blijven van het optreden van vanavond. Het is een machinegeweer wat wordt leeggeschoten op het publiek. In hoog tempo komen de nummers langs zonder dat je het gevoel hebt dat het wordt afgeraffeld. In het begin veel nummers van de laatste cd en dan komen langzamerhand de platen van de 2e en ook de 1e cd langs.

Er is echter een verschil tussen een goed en een 'briljant' concert. Dat heeft te maken met de band maar ook de setting en het publiek. Vanavond begon voorzichtig. Het publiek in de voorste regionen roerde zich wel maar nog niet iedereen was overtuigd van het 'losgaan'. Het is dan ook mooi om te zien dat aan het einde van de avond de hele 013 luidkeels aan het meezingen is en er een massive pit ontstaat. Iedereen laat zich gaan en zingt mee met de nummers over simpele 'High School Liefdes' en de economische staat van een klein dorp. Op dat moment weet je dat je bij een mooi concert bent, iets wat gedragen wordt door de hele zaal, van voor tot op het balkon.

Echt legendarisch wordt het wanneer er gevraagd wordt om een nummer wat bijna nooit wordt gespeeld. 'Red at Night' staat op de eerste cd van The Gaslight Anthem. Een jongen in het publiek vraag om het nummer. Brian Fallon zegt dat hij geen mondharmonica bij zich heeft (die zit in het nummer) waarop de jonge jongen zegt dat hij er 1 bij zich heeft en dat hij ook het nummer kan spelen. Wat daarna gebeurd is een moment wat je koestert. De jongen gaat het podium en er komt een duet tot stand wat alleen live kan. Ik hoop dat de Youtubefilmpjes snel online komen om iets mee te geven van wat er op dat moment gebeurde. Op het moment dat je jongen de tweede stem moeiteloos mee gaat zingen rijst het kippevel tot aan het dak. De zaal luistert ademloos en gaat compleet loas wanneer het nummer is afgelopen.

Conclusie: het was weer fantastisch. Wat een topband in The Gaslight Anthem toch. Gewoon knallen, geen opsmuk, geen gekke dingen, gewoon rocken. De volgende keer ben ik er weer bij. Echt fantastisch.

De zoektocht

Deze post begon als een beschrijving van mijn eerste digitale aankoop. Vrienden gaven mij aankoop tegoed voor de Itunes-store. 'Wat moet ik daar nu weer mee' dacht ik bij mezelf. Totdat ik tegen nummers aanliep die ik erg sterk vind en alleen maar digitaal te krijgen zijn. Tja, dan ga je ze kopen. Je koopt enen en nullen, geen mooie hoes, geen plaat, alleen een digitaal product dat bij een verkeerd lopende harde schijf geen reet meer waard is.

Voorbij dit 'sentimentele' geneuzel heeft dat downloaden echter nog een groot nadeel. De capaciteit van mijn harde schijf. Het beestje begint steeds harder te ratelen en om nu te zeggen dat ik iedere byte die erop staat benut wordt door muziek die luister, nee.

Dan komt dus de afweging. Ik blijf altijd vinyl kopen. Gelukkig komt er ook nog superveel op vinyl uit. Echter, steeds meer komt digitaal voor handen. Welke oplossing ga ik daar dan voor kiezen.

Op dit moment luister ik onderweg heel veel podcasts, mixtapes en andere content die ik vrij kan downloaden. Thuis zet ik meestal de albums op. Deze albums zijn bijna allemaal voorhanden via Spotify (zie het eerdere artikel hier). Ik heb nu dus een Spotify Unlimited account genomen. Zonder reclame muziek luisteren in hoge kwaliteit.

De komende tijd ga ik kijken hoe het bevalt om muziek op deze manier te combineren en of ik alle muziek kan beluisteren zonder dat ik mijn harde schijf enorm hoef vol te gooien te belasten.

Een verslag over deze bevindingen volgt uiteraard op dit blog.