2010 Recap

Daar gaan we dan. Nog twee dagen en 2010 zit erop en met een blog tot je beschikking (en al die andere kanalen om heel narcistisch je eigen mening te verkondigen) moet er uiteraard wel een soort terugblik worden gemaakt. Maar...

Wat heb ik een hekel aan het maken van lijstjes. Volgen, bekijken, beoordelen, huldigen en bekritiseren, daar heb ik totaal geen problemen mee. Dat is zelfs iets waar ik altijd naar uit kijk zo aan het einde van het jaar. Maar zelf zulke lijstjes in elkaar zetten: dat is niet m'n hobby. Wat het probleem is? Er zijn er verschillende.

Ten eerste houd ik van muziek in (bijna) al z'n verschijningsvormen en dat brengt met zich mee dat je in een jaar heel veel hoort en ziet. Ik ben dus altijd bang dat ik dingen vergeet. Nu kun je zeggen dat wanneer je dingen vergeet dat het dan niet belangrijk genoeg is geweest (of goed genoeg). Dat is een punt maar toch: bij het teruglezen denk ik altijd weer "Die had er ook nog in gemoeten". Ik kan me dan ook totaal niet vinden in de statements dat '2010 geen goed muziekjaar is geweest' dat er 'bijna geen spannende dingen zijn uitgekomen' en dat 'het allemaal al eens een keer eerder is gedaan'. Juist het tegenovergestelde. Natuurlijk is 'alles al een keer gedaan' maar ik ontdek ieder jaar weer ontzettend veel nieuwe muziek.

Maar goed, dat dus als eerste. Ten tweede bestaan de meeste lijstjes uit een opsomming van platen in een bepaalde volgorde van 1 naar whatever (zie hier de lijst van @jobdewit, die van @rrchrdd en hier van @atzedevrieze). Je geeft dus aan dat er één plaat de allerbeste van het jaar was en dat daar dan in mate van belangrijkheid platen onder komen. Dat kan ik dus echt niet. Ik kan niet de ene plaat belangrijker vinden dan de andere.

En tot slot. Tja, ik pretendeer bovenop dingen te zitten. Ik doe net alsof ik de nieuwste releases check en wanneer je dan met een lijst naar buiten komt dan zie je dus ook wat je allemaal gemist hebt (en dat is veul, heul veul). Is dat erg? Nee. Zo zet ik 'as we speak' de nieuwe Kanye West maar eens op om er nu goed naar te luisteren (als zelfs @rrchrdd die trekt) en de hele hype rond Arcade Fire is eigenlijk ook totaal langs me heen gegaan. Maar ja, je wil graag alles horen :).

Hoe ga ik het dan wel doen. Nou, daar heb ik over nagedacht. Het wordt gewoon een lijst met dingen die er dit jaar langs zijn gekomen. Platen die ik mooi vind, tracks die ik mooi vind en ervaringen op festivals en concerten die nog in m'n geheugen staan gegrift. Dus: Last.fm open, Festivalinfo en Partyflock erbij en ingelogd op Discogs en gaan. Het wordt een ratjetoe dus hou je vast:

Angus & Julia Stone
Schoonheid kreeg in 2010 een nieuw geluid. In april gingen we naar Motel Mozaique in Rotterdam. Daar stonden in een uitpuilende Schouwburg broer en zus heel ingetogen liedjes te spelen. Het greep me bij m'n strot. Zelfs een cover van Grease klonk als klingelende sneeuwklokjes in een rustiek winterlandschap. Haar stem is er een waar je weg van bent of waar je onpasselijk van wordt. Ik ga voor het eerste. Het album wat ze in 2010 uitkwam is 'Down The Way' waarvan het nummer 'For You' het absolute hoogtepunt is.



The Gaslight Anthem
Liefkozend noem ik ze al 'mijn band'. Op Werchter liet ik de wedstrijd Nederland-Brazilië voor ze schieten en het was het waard. Met hun plaat 'American Slang' kwamen ze met een waardige opvolger voor 'The '59 Sound'. De single 'American Slang' is een topsingle en afgelopen november rockten ze 013 als een malle. Met een leadsinger waar je niet boos op kunt worden en een steeds beter wordende liveshow is Gaslight Anthem voor mij top!



Bloody Beetroots Live op Lowlands
Bovenstaand stuk is zo helder als het maar zijn kan. The Gaslight Anthem moest echter één keer wijken. Ze moesten dat echter wel doen voor HÉT liveoptreden van het jaar (dat durf ik dan wel te zeggen). The Bloody Beetroots kwamen in 2009 met een (voor liefhebbers) ietwat teleurstellend optreden. Ik had ze echter een keer live gezien en wist: hier moet je bij zijn. Samen met @svenlentjes gingen we dus naar de Bravo en besloten we vooraan te gaan staan. Zelden heb ik een tent zo hard los zien gaan. Lompe, scheurende beats en synths, twee gemaskerde idioten die je door de speaker trokken en alle 'pits' die ooit zijn uitgevonden gepropt in een ruim uur. Ik had nog zoveel op de agenda staan die dag maar het enige wat ik nog heb kunnen doen is murw geslagen over het terrein lopen. Onderstaand filmpje geeft hier misschien een kleine weergave van.



De 'Beatmakers'
Tja, wellicht een ietwat vage beschrijving maar 2010 stond voor mij in het teken van de ontdekking van de 'Beatmakers'. Onder aanvoering van held in wording Flying Lotus ontdekte ik een landschap van beats, drums en ritmes. Op Motel Mozaique zag ik Hudson Mohawke live en zijn album 'Butter' is een topplaat. In de voorbereiding naar Lowlands kwam daar bovengenoemde Flying Lotus bij. Wat is het knap om van zulke complexe rimtes een uitpuilende en dampende tent te creëren. Zijn album 'Cosmogramma' was een terecht hype dit jaar. De complexiteit maar tegelijkertijd ook de funk en swing die in het album zit is verbazingwekkend. Onder aanvoering van deze twee kwamen er veel dit jaar. Gaslampkiller, Gonjasufi en Nosaj Thing rockten hard dit jaar. 2011 gaat alleen nog maar meer lekkers brengen.



Mijn nieuwe Progressive
Kent u ze nog? Luke Chable, Ozgur Can, Bedrock. Progressive is een stroming waar ik weg van ben. Helaas wordt dat bijna niet meer geproduceerd. Dit jaar ben ik echter een hoop producers en labels tegen gekomen waar ik m'n 'Progressive-ei' weer helemaal in kwijt kan. Zo is daar Gold Panda die het fantastische album 'Lucky Shiner' maakte. Snow and Taxis is hier de single van. Ik liep echter ook tegen Bonobo aan (thanks to Easyrider), Pantha Du Prince, Kollektiv Turmstrasse en het nieuwe album van Four Tet. Het is een combi van de nieuw beats (zie hierboven) en het oude Progressive geluid. Hieronder neem ik er ééntje in het bijzonder uit.



Caribou
Zoals gezegd, mijn nieuwe Progressive. Wanneer zoiets live ook nog staat als een huis dan krijg je een aparte vermelding. Op Lowlands speelde Caribou in de X-ray het dak eraf. De single Odessa kreeg zelfs airplay op 3FM. De track van het album en van het optreden was echter 'Sun' wat uitgebouwd werd tot een 15 minuten durend epos (althans in mijn geheugen)!



Graffiti6 - Stare Into The Sun
De zomer, een periode van vrolijkheid, warmte en goede muziek. Hét liedje van de zomer is zonder twijfel Graffiti6 met "Stare Into The Sun". Het liedje loopt en gaat zo natuurlijk en zo lekker en op de fiets naar je werk is dit ook echt ideaal om in de ochtendzon wakker te worden. Topplaat! En het album is ook zeker het checken waard.



Dubstep
Vaste volgers van dit blog weten het denk ik wel. Ik houd van hard. Dit mag in combinatie met snel (niet te snel, ik word ook ouder) maar sinds dit jaar mag het ook in combinatie met traag. Dubstep kwam, zag en overwon in 2010. De purist had het uiteraard in 1984 al ontdekt, ik liep er in 2010 tegenaan. Anders dan de beatjongens uit LA gaat het de dubstep mannen om rossen. En rossen, that's when I come in :). Hoogtepunt was een Podcast van vriend Diplo als promotie voor zijn mixcd. Onderstaande track, die lekker relaxt begint, springt daar uit. Voor de echte rauwdauwers is Heist met het charmante 'I Need Killers' ook aan te raden :).



Delphic
Op de terugrit van The Groove kwam er opeens een heerlijk swingend nummer langs. Dit bleek 'Doubt' van Delphic te zijn. Mijn aandacht was getrokken. Een heerlijk album ('Acolyte') en twee live optredens (Werchter en Lowlands) verder ben ik nog steeds zwaar onder de indruk van deze band. Ze combineren rock en electronica op een manier die ik graag zie.



Mumford and Sons live op Lowlands
Als je ergens niet omheen kon in 2010 dan was het wel Mumford and Sons. De plaat uit 2009 knalde 2010 in om niet meer te stoppen. Ik vind het een goede plaat. Toffe nummers, uptempo maar ook ingetogen werk. Die banjo/ukelele is tof en irriteert zeker niet. Het duurde echter tot Lowlands dat het kwartje echt helemaal viel. Een dampende Alpha tent was veel te klein en de mannen gaven een optreden weg waar het kippevel me nu nog van op de huid staat. Het had energie, de mannen hadden er zin in en Lowlands had er ook zin in. Hoogtepunt.



Blaudzun
Het wordt een beetje afgezaagd maar Blaudzun heb ik voor het eerst live gezien op: Lowlands. Daar viel het kwartje echter nog niet. Dat viel in de Mezz in Breda. Een zaal die gemaakt is voor optredens als die van Blaudzun. Ingetogen en breekbare liedjes ondersteund door mensen die fantastisch hun instrument kunnen bespelen. Zijn laatste album, Seadrift Soundmachine, is dan ook van mijn ontdekkingen van 2010. Een artiest die een 'groter' podium verdient maar dan graag niet letterlijk.



Lowlands 2010
Het zal je niet ontgaan zijn: Lowlands. Mijn eerste keer Lowlands. Samen met maatje Sven (aka @svenlentjes) hebben we drie dagen (en dan nog de donderdag erbij) genoten van een festival wat zoveel in zich heeft. Zoveel verschillende gezichten en mogelijkheden om te genieten van muziek. Van Tim Knol en Blaudzun die ons 's ochtends op het gemak wakker speelden tot de Lowlands Rave die er voor zorgde dat we het hek dicht deden. Nog nooit heb ik een festival zo intensief beleefd als dat festival. Dit jaar hebben we echter ook gezien hoe groot de 'hype' is rond dit festival. Ik hoop nog kaarten te kunnen 'scoren' voor de editie van 2011 maar die van 2010 nemen ze me niet meer af. Fantastisch!

Tot slot
Dat was hem, de kleine bloemlezing van 2010. Kwartjes vielen en vielen ook niet. Er is veel moois uitgekomen en gebeurd dit jaar. Bovenstaande ijkpunten wilde ik in ieder geval met je delen. Er was natuurlijk nog veel meer: het ontdekken van o.a. The Boxer Rebellion, Dominatorfestival om er achter te komen dat Hardcore echt nog niet dood is (ook niet in mijn smaakpapillen), Spotify (en het einde van de cd), ervaren dat Alicia Keys live echt fantastisch is en ga zo maar door.

Goed voornemen voor 2011 is dat ik ga proberen om iets beter te documenteren wat er op dat moment tof is. Zo stonden we begin januari bij het concert van We Were Promised Jetpacks wat erg tof was (te weinig van gehoord verder helaas). Op die manier hoop ik, net zoals de 'echte' recensenten in december 2011 met een weloverwogen lijst te komen.

Voor nu: een gezond, goed en muzikaal 2011!

De zoektocht (2)

Deel 2 van de zoektocht, een zoektocht die zeer voorspoedig verloopt. Een beslissing is genomen: er worden geen cd's meer gekocht. Ik speelde al met het idee maar nu heb ik de knoop doorgehakt. De cd's die ik kocht werden meteen geript en in Itunes geplaatst en daarna verdwenen ze in de kast. De muziek die het huis in komt doet dat of in de vorm van knisperend vinyl of in de vorm van enen en nullen.

De Spotify account bevalt uitstekend. Voor 5 euro in de maand heb ik veel muziek voor handen en met de gevonden (beta) remote app kan ik Spotify ook gewoon vanaf de bank aansturen. Echt een prima combinatie. Inmiddels is ook de gedeelde playlist gevonden waarmee ik met mede-muziekliefhebbers de meest fantastische playlists in elkaar zet die ook weer door anderen kan worden gevolgd. Een overweging kan nog zijn om het meest uitgebreide abonnement te nemen maar daar moet ik nog induiken.

Inmiddels ben ik ook begonnen met het zuiveren van de Itunes bibliotheek. Een groot gedeelte staat immers ook op Spotify en hoef ik niet zo nodig het huis mee uit te nemen. Dit kan dus van de schijf af en dit geeft het beestje ook weer wat lucht. Itunes gaat er bovendien ook een stuk soepeler van lopen.

Zo is dus bijna alle muziek voor handen en zijn tijd en geduld de enige factoren die minder goed controleerbaar zijn.

De zegen die muziek heet.

Maandagavond is bij uitstek een avond om terug te kijken op het weekend en wat voor weekend was het. Zaterdagavond eerst naar Typhoon en New Cool Collective die hun een na laatste show speelde en werkelijk de pannen van het dak af rockte en zondag naar Blaudzun in de Mezz in Breda.

Blaudzun, voor het eerst live gezien op een ontzettend brakke zondagochtend op Lowlands. Toen al imponeerde Johannes Sigmond en zijn band maar op zondagavond in de Mezz staat het kippevel huizenhoog. 2010 was het jaar dat de discussie over het geouwehoer tijdens concerten helemaal losbarstte. Een bezoek aan Blaudzun laat zien dat er ook nog publiek is wat ademloos kan luisteren naar een fantastisch liedje. Een enkele babbelende bezoeker wordt netjes aangesproken maar veel is het niet nodig. Gelukkig maar want nummer als 'Choking Game', ‘Sunshine Parade’ en het fantastische 'Midnight Room' verdienen de volle honderd procent aandacht. Hoe mooi is het dan om alleen maar de airco te horen zoemen in een verder doodstille zaal. Schitterend.

Speciale aandacht mag er overigens ook zijn voor het voorprogramma op zondag. The Black Atlantic hoeft alleen nog maar te werken aan de conversaties met het publiek. Hun plaat "Reverence for Fallen Trees" is een heerlijke folkplaat. Helemaal geknipt voor de komende winteravonden en nachten.

What's in the name?

Techno, voor mij de stroming binnen de elektronische dansmuziek van de puristen. Mensen die zielsveel houden van hun muziek en hun scene. Ze zijn betrokken, het is een gemeenschap en ze genieten intens van de muziek. Die passie maakt het echter ook een ontzettend kritisch publiek. Altijd bezig om hun stijl te bewaken, beschermen en te promoten. Als die technoliefhebbers dan ook nog eens Nederlanders zijn dan heb je de poppen al snel aan het dansen.

I Love Techno in België is een groot evenement, de naam doet denken dat we hier te maken hebben met een soort Awakenings maar niets is minder waar. Al jaren is de line-up van I Love Techno voer voor discussie's waarbij die line-ups vakkundig worden afgezeken. Opmerkingen als 'er is geen techno te bekennen in deze line-up' zijn dan ook niet van de lucht. Toegegeven, I Love Techno is geen evenement voor puristen. Er is uiteraard een zaal waar Dave Clarke met zijn vrienden de tent rockt maar verder staan mannen als Crookers, Boys Noize en Dr. Lektroluv op de planning. Dat de 'vettig en morsig' dj's en acts op de flyer staan zijn de meeste mensen wel gewend. Dit jaar stonden echter ook de dubstepkanonnen Magnetic Man, Joker en Caspa op de lijst. Tja, dat is natuurlijk vragen om problemen.

Buiten de line-up schijnen Nederlanders ook altijd problemen te hebben met de organisatorische invulling van feesten in België oftewel: chaos. Zalen kunnen volzet zijn, Franse bezoekers kunnen bijzonder slecht tegen bepaalde versnaperingen, de leeftijdsgrens is 16 jaar wat er in de praktijk op neerkomt dat er ook veel 14-jarigen rondlopen en aan de andere kant zijn ze wel heel streng met het checken van de geluidslimiet (lees dat volume kan harder).

Waarom ga ik dan toch nog ieder jaar naar Gent toe. Tja, we kwamen gisteren binnen bij de set van A-trak (de oranje zaal was volzet) die op dat moment een topset aan het weggeven was. De zaal was op dat moment al helemaal los. Wanneer Belgen gaan, dan gaan ze hard. Het is die sfeer en vibe die in de hele Expo hangt. Het gaat altijd helemaal los in België. Zoals gezegd begonnen we bij A-trak waarna Goose het stokje overnam. De mannen hebben een nieuw album en ik ben blij dat ze weer terug zijn. Wat een lekkere set zeg. In een uur kwamen nieuwe nummers langs maar ook knallers als British Mode. Heerlijk. Na Goose was het de beurt aan Fake Blood, wij hadden echter Steve Aoki op het schema zien staan en die wilde we uiteraard niet missen. De zaal was weer toegankelijk en was klaar om te rocken en rocken was wat Aoki deed. De man is koning. Een set die hard begon, hard ging en hard eindigde. Op bovenstaand filmpje kun je zien hoe hard het ging. Na Steve Aoki kwamen de mannen van Sound of Stereo die er nog een schepje boven op deden.

Conclusie: I Love Techno Rocks! Ik ben het helemaal eens met commentaren die zeggen dat het woord techno in I Love Techno niet echt meer terugkomt in de line-up maar het is een feest met een eigen identiteit en die is veelzijdig. Het was weer een feest, een groot feest.

The Gaslight Anthem

Dit blog heet vinylfanaten, een blog waar vinyl centraal staat maar daarmee ook de beleving van muziek in het algemeen. Vanavond ben ik naar 'mijn' bandje The Gaslight Anthem geweest is de fantastische zaal 013 in Tilburg. Een paar jaar geleden ben ik via, notabene, een danceblog tegen The Gaslight Anthem aangelopen. Ik haalde hun tweede cd 'The 59 Sound' binnen en was bij de eerste klanken verkocht. 'Straight forward American Rock' (en een beetje 'Roll) was het wat er uit de speakers vloog. Ik had nog niets met Springsteen, en de Amerikaanse Rock was iets waar ik wel naar luisterde maar niet heel erg wild van werd. Totdat deze band kwam.

The Gaslight Anthem is een band bestaande uit 4 mannen uit het oosten van de Verenigde Staten die gewoon rocken. Ik kan er niets meer maar zeker ook niets minder van maken. De eerste keer dat ik ze live heb gezien was in Doornroosje in Nijmegen. Een klein podium waarbij het natuurlijke charisma van de zanger Brian Fallon al direct opviel. Hij zegt weinig maar het plezier waar hij mee op het podium staat is ontwapenend.

Op Rock Werchter heb ik Nederland-Brazilië laten schieten voor het optreden van de mannen en daar heb ik absoluut geen spijt van. De nieuwe plaat 'American Slang' was net uit en ze waren duidelijk gegroeid ten opzichte van het optreden in Doornroosje.

En vanavond kreeg ik dus de kans om ze in 013 te zien. Nog beter, nog voller en nog toffer. Dat zijn de dingen die me bij blijven van het optreden van vanavond. Het is een machinegeweer wat wordt leeggeschoten op het publiek. In hoog tempo komen de nummers langs zonder dat je het gevoel hebt dat het wordt afgeraffeld. In het begin veel nummers van de laatste cd en dan komen langzamerhand de platen van de 2e en ook de 1e cd langs.

Er is echter een verschil tussen een goed en een 'briljant' concert. Dat heeft te maken met de band maar ook de setting en het publiek. Vanavond begon voorzichtig. Het publiek in de voorste regionen roerde zich wel maar nog niet iedereen was overtuigd van het 'losgaan'. Het is dan ook mooi om te zien dat aan het einde van de avond de hele 013 luidkeels aan het meezingen is en er een massive pit ontstaat. Iedereen laat zich gaan en zingt mee met de nummers over simpele 'High School Liefdes' en de economische staat van een klein dorp. Op dat moment weet je dat je bij een mooi concert bent, iets wat gedragen wordt door de hele zaal, van voor tot op het balkon.

Echt legendarisch wordt het wanneer er gevraagd wordt om een nummer wat bijna nooit wordt gespeeld. 'Red at Night' staat op de eerste cd van The Gaslight Anthem. Een jongen in het publiek vraag om het nummer. Brian Fallon zegt dat hij geen mondharmonica bij zich heeft (die zit in het nummer) waarop de jonge jongen zegt dat hij er 1 bij zich heeft en dat hij ook het nummer kan spelen. Wat daarna gebeurd is een moment wat je koestert. De jongen gaat het podium en er komt een duet tot stand wat alleen live kan. Ik hoop dat de Youtubefilmpjes snel online komen om iets mee te geven van wat er op dat moment gebeurde. Op het moment dat je jongen de tweede stem moeiteloos mee gaat zingen rijst het kippevel tot aan het dak. De zaal luistert ademloos en gaat compleet loas wanneer het nummer is afgelopen.

Conclusie: het was weer fantastisch. Wat een topband in The Gaslight Anthem toch. Gewoon knallen, geen opsmuk, geen gekke dingen, gewoon rocken. De volgende keer ben ik er weer bij. Echt fantastisch.

De zoektocht

Deze post begon als een beschrijving van mijn eerste digitale aankoop. Vrienden gaven mij aankoop tegoed voor de Itunes-store. 'Wat moet ik daar nu weer mee' dacht ik bij mezelf. Totdat ik tegen nummers aanliep die ik erg sterk vind en alleen maar digitaal te krijgen zijn. Tja, dan ga je ze kopen. Je koopt enen en nullen, geen mooie hoes, geen plaat, alleen een digitaal product dat bij een verkeerd lopende harde schijf geen reet meer waard is.

Voorbij dit 'sentimentele' geneuzel heeft dat downloaden echter nog een groot nadeel. De capaciteit van mijn harde schijf. Het beestje begint steeds harder te ratelen en om nu te zeggen dat ik iedere byte die erop staat benut wordt door muziek die luister, nee.

Dan komt dus de afweging. Ik blijf altijd vinyl kopen. Gelukkig komt er ook nog superveel op vinyl uit. Echter, steeds meer komt digitaal voor handen. Welke oplossing ga ik daar dan voor kiezen.

Op dit moment luister ik onderweg heel veel podcasts, mixtapes en andere content die ik vrij kan downloaden. Thuis zet ik meestal de albums op. Deze albums zijn bijna allemaal voorhanden via Spotify (zie het eerdere artikel hier). Ik heb nu dus een Spotify Unlimited account genomen. Zonder reclame muziek luisteren in hoge kwaliteit.

De komende tijd ga ik kijken hoe het bevalt om muziek op deze manier te combineren en of ik alle muziek kan beluisteren zonder dat ik mijn harde schijf enorm hoef vol te gooien te belasten.

Een verslag over deze bevindingen volgt uiteraard op dit blog.

End of an Era

Daar staat die zin dan: End Of an Era: Panasonic Kills Off Technics Turntables. Een artikel op Gizmodo over de beslissing van Panasonic om te stoppen met het maken van Technics. Te weinig vraag, geen toekomst. Terwijl vinyl voor de huis- tuin- en keukenmuziekliefhebber steeds meer terrein wint lijkt het bij de dj's nu toch echt minder te worden. Of hebben de bekende Technics gewoon de slag verloren van de zogenaamde 'OEM-bakken'?

Het is jammer in ieder geval.

Vinylverkoop zit weer in de lift!

Zo aan het begin van het weekend is het checken van de EHPO site vast prik. Op vrijdag is er altijd de 'recap' waarin het nieuws van de week langs komt. Vandaag weer een mooi item over vinyl!

Check het origineel hier!

De elpee zit weer in de lift
Het gaat goed met de verkoop van lp’s. Sinds 2006 is het elk jaar gestegen, van 858.000 in 2006 tot 2,5 miljoen in 2009, zo blijkt uit cijfers van Nielsen Entertainment. Het aandeel digitale muziek is nog steeds veel groter maar de trend is opvallend. Cd's bijvoorbeeld laten over dezelfde periode een daling zien van 18%. De teller bleef in de eerste helft van dit jaar steken op 110,3 miljoen verkochte exemplaren. Digitale formaten zoals mp3 lieten wel een stijging noteren, van 9,2%.
Naast de oudere audiofiel die verknocht is aan het vinyl, wordt ook de groeiende interesse onder jongeren als reden gegeven van de stijging van de platenverkoop. Zij zouden vooral gecharmeerd zjin van de historie, het artwork op de hoes en de extra geschreven informatie. Daarbij leveren platenmaatschappijen tegenwoordig steeds vaker een downloadkaart bij een plaat waarmee ook een digitale versie kan worden gedownload, bijvoorbeeld voor op de iPod. Hoewel we geen recente cijfers hebben, lijkt de trend zich ook voor te doen in Nederland waar in 2009 naar verluidt 35% meer LP's zijn verkocht dan in 2008, het hoogste aantal sinds 2001.

Gastpost: 90's request: A Ruffneck’s Tale

In de jaren ’90 was ik een zeer fanatiek vinylkoper. Elke week pakte ik de trein naar Dordrecht om daar midden in het centrum naar een piepklein winkeltje te gaan, de Mid-Town aan de Voorstraat! Een shop van hooguit 3 meter breed en 10 meter diep. Je kon er je kont nauwelijks keren, maar het was een heel aantrekkelijk zaakje, omdat je altijd hartelijk werd ontvangen en ze hadden er de nieuwste platen. In de Mid-Town kwam je soms hele bekende DJ’s of producers tegen, in een tijd dat de meesten nog lang niet zo bekend waren en de popsterrenstatus van de huidige DJ’s hen vreemd was. Eigenlijk kende bijna niemand de gezichten die achter de geweldige producties schuilden.

Toch leerde je na verloop van tijd wel de namen kennen. Zo kon je in de Mid-Town vestiging aan de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam zomaar ene Paul Elstak tegen het lijf lopen. En in Dordrecht kwam Stanley Foort (tegenwoordig MC Stanford) buurten in de Dordtse Mid-Town recordstore. Maar de meest opvallende verschijning is toch wel de kleine kale man met het vlassige snorretje, die me elke zaterdag voorziet van een stuk of 5 van de allernieuwste platen. Iedere zaterdagochtend, als ik de Mid-Town binnen stap, begroet hij me altijd met “Ha professor, ik heb weer een paar goeie platen voor je”. En dan ging je met die 5 platen in je hand naar één van de gereedstaande platenspelers en liet je vol verwachting de naald op het zwarte (gekleurde platen had je nog nauwelijks) vinyl zakken.

Kan me nog goed de keer herinneren dat hij me een plaat gaf getiteld “Navigator” van Tellurians. Een klapper van een plaat, die ik dan ook direct aanschafte en thuis nog vele malen uit de speakers heb laten beuken. Het is een stevig dreunende plaat, geproduceerd door 4 jonge gasten, waarvan er eentje Ferry Corsten heet. Ferry heeft sindsdien een breed muzikaal spectrum bewandeld.

Maar terug naar de kleine kale man met het vlassige snorretje… na een tijd kwam ik erachter dat hij Patrick van Kerckhoven heette. De grote kleine man achter het platenlabel Ruffneck. Platen producerend onder o.a. de pseudoniemen 80 AUM, Wedlock, Juggernaut en nog vele andere namen. Patrick is afkomstig uit Alblasserdam (vlakbij Dordrecht). Na het scoren van een nummer 8-notering in de Top 40 onder de naam Ruffneck, horen we steeds minder van Patrick. Tegenwoordig is hij naar achtergrond gestapt en verantwoordelijk voor het label Cardiac Music. Ik heb Patrick in die jaren ’90 leren kennen als een aardige kerel, die de drijvende kracht was achter de Dordtse Mid-Town. Een platenzaak, die al jaren geleden ter ziele is gegaan, maar nog altijd voortleeft in de harten van vele muziekliefhebbers. Mede door de relaxte en altijd in de platenzaak aanwezige Patrick van Kerckhoven!


Goldcoast a.k.a. Ronald Tukker is vast gast bij The Groove. Onder de naam Goldcoast heeft hij een groot aantal producties gemaakt. Meer informatie kun je vinden op http://www.goldcoastmusic.nl/

Dat is nog eens waar voor je geld!

Via het fantastische blog Eerst Hulp Bij Plaatopnamen kwam ik op dit filmpje van de niet minder legendarische Jack White. Zijn label brengt regelmatig mooie stukje vinyl uit en dit laatste exemplaar is helemaal cool!

Vinylfanaten in de krant

In het lokale nieuwsblad zijn uw vinylfanaten ook al aanwezig!

Vinyl is gelijk aan zien, voelen en horen
dinsdag 14 september 2010 10:52
H'VELD-G'DAM – ,,Het medium vinyl is heel mooi. Je moet heel bewust een plaat uit de hoes pakken, hem op de draaitafel leggen en de naald erop doen. En dan ga je luisteren." Aan het woord is Martin Klomp die een verzameling van 3547 vinyl dansplaten heeft en uitlegt dat de fysieke beleving van dit zwarte goud heel anders is dan bij een cd'tje of mp3. Buurman Wilco van Noordenne, die goed is voor 6458 platen, vat het samen als: ,,Vinyl is gelijk aan zien, voelen en horen." De heren zijn aan het woord over vinyl dansplaten, hun gezamenlijke passie. Regelmatig houden ze hun zogenaamde 'zoldersessies' bij één van hen thuis. Wilco en Martin zijn buren sinds de laatste in 2008 samen met zijn vriendin een huis kocht in dezelfde straat als de familie Van Noordenne. Over wat de tussen hen in wonende buur vindt van de studio's op beide zolders laten buurman en buurman zich niet uit, maar er wordt wel gegrapt over een bod uitbrengen op de buurzolder om de boel te kunnen verbouwen tot een grote discotheek.

Door Margreet Strijker

Wilco (36) en Martin (sinds twee dagen 30) kennen elkaar sinds 1996 maar hun passie was er al ver voor die tijd. De oudste: ,,Mijn roots als DJ liggen hier in Hardinxveld. Op mijn veertiende draaide ik al in de Kameleon en later stond ik in De Drie Snoeken. We raakten connected omdat Martin daar toen als barman werkte. De eerste LP die ik zelf kocht was Rave the Rhythm van Channel X, ik was toen een jaar of 13. Maar op mijn zesde was ik al gefascineerd door de singletjes van mijn vader van onder andere de Rolling Stones." Martin pakt ter illustratie twee LP's van Sesamstraat uit zijn collectie van in totaal 3547 vinyl schijven. ,,Ik was dus ook al heel jong met muziek bezig maar niet zozeer op vinyl, meer gewoon op cassettebandjes. Mijn eerste LP kwam uit de afprijsbak en kocht ik op mijn vijftiende samen met mijn moeder. Het was Dominating The World van Human Resource."
Door de jaren heen breidde hun collectie zich bijna wekelijks uit tot wat er nu op hun zolders staat. Alles gerangschikt op genre, zoals trance, dubstep, minimal of house. Daarbinnen staan de platen op label. Voorbeelden daarvan zijn: Warp, Border Community, Deep Records en Black Hole. En binnen de labels wordt er gesorteerd op artiest. Dus zo zijn de platen van Tiësto, Sasha, KLF, Junkie XL, Orbital en vele anderen in een handomdraai tevoorschijn gehaald. Veel wordt aangeschaft via internet, maar ook bezoeken de buurmannen graag beurzen. Martin verzamelt elektronische dansmuziek in de breedste zin van het woord en Wilco is daarnaast ook altijd op zoek naar de roots, de oorsprong van een bepaalde sound. ,,James Brown hoor je terug in vijf miljoen platen, maar ik wil dan het vinyl hebben waarop het origineel voor het eerst uitgebracht is." Hij vertelt al druk bezig te zijn met het opleiden van zijn vierjarige tweeling Maudy en Brent. Beide kunnen al een plaat opzetten en vooral Brent is al zeer geïnteresseerd in de techniek van de platenspelers, aldus de trotse vader: ,,Ik moet toch ergens met mijn erfenis naar toe." Wat door zijn buurman gerelativeerd wordt met: ',,'t Is geen reet waard hoor. Het heeft vooral emotionele waarde voor ons."
Vanzelfsprekend beschikken buurman en buurman over draaitafels en de nodige andere audio apparatuur, maar daarom is het hen niet echt te doen. Het allerbelangrijkste vinden ze de muziek. Daar zijn ze liefhebber van. En die muziek willen ze op vinyl hebben. Vanwege de meerwaarde als luisterelement, als verzamelobject en vanwege de vormgeving. Wilco: ,,Het bijzondere is dat vinyl het enige muziekmedium is waarvan de verkoop stijgt. Het klinkt gek, maar in deze vluchtige tijd van mp3-tjes zoeken mensen iets vasts. Ze willen weer wat met een fysiek karakter in hun handen hebben." Martin: ,,We vinden het ook leuk om deze passie te delen met anderen. Dat doe ik onder andere door middel van 'The Groove', het danceprogramma op Merweradio dat ik wekelijks samen met Steven Vogel heb." Het zal geen verbazing wekken dat Wilco er elke maand vaste gast is. Hij heeft er de column 'De plaat en zijn verhaal'. ,,Ik pak een plaat uit mijn verzameling die een blauwdruk van een bepaalde muziekstijl is. En daar geef ik achtergrondinformatie over, maar vertel er ook mijn persoonlijke verhaal bij. Waar, wanneer en waarom ik hem gekocht heb bijvoorbeeld." Een enkele keer draaien de buurmannen, al dan niet samen, nog wel eens op bruiloften of andere feesten. ,,Maar alleen op verzoek van vrienden of bekenden. Puur vanuit nostalgie. Vroeger ging het vooral om het ingrediënt om mensen aan het dansen te krijgen, maar nu kunnen we er ook gewoon naar luisteren. Deze muziekstroming maakt een niet te stoppen ontwikkeling door. Je wordt vaak getriggerd om zelf op zoek te gaan naar nieuwe geluiden en je blijft je verbreden. Maar hoe meer je weet, hoe meer je er achter komt dat je niet veel weet."
The Groove: iedere woensdagavond van 21.00 tot 23.00 uur op Merweradio. Zie ook: www.the-groove.nl.

Na 30 jaar maak ik het testament op van mijn jeugd.

30...... en dan een lange stilte. De tijd dat je leven voorbij was op je 30ste ligt al lang achter ons maar toch.... het is toch een mijlpaal. Zo'n mijlpaal leent zich er dan goed voor om schaamteloos achterom te kijken. De vraag is echter of ik al mijn jeugdzonden en verloren kansen hier op dit blog moet gaan zetten. Dat lijkt me nou niet echt verstandig. Niet omdat ik wat te verbergen heb maar dit is en blijft een muziekgerelateerd blog natuurlijk ;).

Dus een terugblik op 30 jaar muziekervaring. Ik kan beginnen met het bandje 'Bert en Ernie op reis' wat helemaal stukgedraaid is in de auto (en daarbuiten) en die ik tot op de dag van vandaag helemaal uit mijn hoofd ken maar ook dit valt buiten de muzikale toon van dit blog.

Nee, we beginnen dan bij De Avondspits, zes dagen per week tussen 18 en 19 uur gepresenteerd door Frits Spits. In bad (in de gootsteen that is) stond dit programma altijd op. Een nummer wat ik me nog heel goed herinner is Jermaine Jackson en Pia Zadora's 'When the Rain Begins to Fall'(1984). Heerlijk nummer nog steeds (hoe fout het ook is). De jaren hierna blijft De Avondspits een belangrijk programma maar Mel & Kim, The Holiday Rap, Communards en natuurlijk George & Aretha hebben op dat moment niet zo heel veel indruk kunnen maken (achteraf natuurlijk wel).

Nee, 1988 is echt het jaar van de beginnende muziekpassie. Deze is op te splitsen in twee gedeelten. Een plaat en een artiest.

1988 is sowieso een legendarisch jaar als voetballiefhebber (en dan ook nog voor de juiste club zijnde) Zoals gezegd kan ik het opsplitsen in een nummer en een artiest. Beginnende met De Artiest.

Aan de hoofdletters zou je het vermoeden al kunnen hebben dat het alleen maar om de 'King of Pop' kan gaan. In '87 brengt hij zijn album 'Bad' uit. Thriller heeft dan net de wereld laten schudden en de verwachtingen zijn hoog gespannen maar daar heb ik dan nog niet veel weet van. Nee, het zijn nummers als Bad, Leave Me Alone, Dirty Diana en vooral Smooth Criminal die mij de oren doet spitsen. Ik vind Jackson fantastisch en dat ben ik mijn hele leven blijven doen. Niet in extreme mate (ik vind het niet erg om bruin te worden in de zon en ik heb niets met mijn neus gedaan) maar ik heb altijd zijn albums met veel interesse beluisterd en toen ik platen ging kopen heb ik zijn klassiekers ook aangeschaft. Dangerous vindt ik persoonlijk een heel sterk album (1991). Ik had (ehm heb) ook een kaartje voor zijn laatste concert maar dat is door een welbekende reden niet doorgegaan. Het blijft een gemis in mijn 'concertleven' dat ik Michael Jackson nooit live heb gezien.

Het nummer van 1988 is ook echt HET nummer van 1988. 'Teardrops' van Womack & Womack is de bestverkopende single van 1988. Nog steeds een heerlijke plaat die uiteraard ook in mijn platenkast staat.

Dan begint het pas echt. Ik kom iemand tegen die eigenlijk ieder weekend bij zijn oma is (die weer bij mij aan het einde van de straat woont) en ik maak kennis met de tweede grote muziekliefde in mijn leven. The KLF. Een zooitje ongeregeld met allerlei bizarre ideeën over Mu-Mu-Land en The Justified and Ancients maar het het pakt me. The KLF staat op bandjes die ik van hem krijg. Op die bandjes staat nog meer goud. Zo ontdek ik de briljante verzamelaar 'The Dance Sampler'. Deze verzamelaar begint in 1991, de periode dat house nog house is, en komt zeven keer uit. Met 'The Dance Sampler' begint officieel mijn liefde voor elektronische muziek. Ik krijg bandjes waar een groot aantal nummers van 'The Dance Sampler' opstaan. Nummers zoals 'Dead Kirks - Mr. Kirk, Your Son Is Dead', 'Speedy J - Pull Over (met de From Our Minds To Yours Intro)' en 'Signal To Noise Ratio - Collision'.

Nogmaals, die bandjes zijn goud. L.A. Style komt met James Brown Is Dead en, je raadt het al, ook deze staat op mijn tapes. Kortom, ik ben helemaal bij in die periode. Enigma, Army of Lovers, de vroege 2 Brothers On The Fourth Floor, ze komen allemaal langs en misschien nog wel belangrijker het zijn de platen die niet op dit moment nog niet in de hitlijsten staan (later wel).

Die hitlijsten, die volg ik uiteraard ook op de voet. Als normale 12-jarige zit ik daar bovenop en dat vertaald zich in twee dingen. Allereerst het halen van het Top 40/Mega Top 50 blaadje. De plaatselijke Pop Shop (die bestond toen nog) kreeg iedere week het blaadje met overzichten binnen. Wij waren daar altijd als de kippen bij om de stijgers, de dalers en de nieuwe binnenkomers te checken. De uitzendingen werden iedere week braaf opgenomen en de kunst was uiteraard om alleen het nummer op te nemen en de dj van dienst mis te houden. Tegelijkertijd ging ik ook de singles kopen die in die lijst stonden. Favoriet was 2 Unlimited. Iedere keer wanneer er een single van 2 Unlimited uitkwam was er de wedstrijd wie het rapblok van Ray als eerste uit zijn hoofd kende. Naast 2 Unlimited kocht ik ook veel van Capella, Culture Beat, Magic Affair en Twenty 4 Seven. Je raadt het al, het Eurohouse-tijdperk is zeker niet aan mij voorbij gegaan.

In het verlengde van de Eurohouse kwam de 'Duitse rave' in de hitparades en op de radio. Iedere dag luister ik naar 'The Magic Friends' op radio 3. Sjors Frölich en Peter Plaisier waren de mannen die dat programma presenteerden en 1 van de platen die zij draaiden was 'Love Song' van Mark' Oh. Weer waren de oren gespitst, wat was dit weer voor muziek. Die 'rave' trok mijn aandacht voor stevige muziek. Net zoals de harde platen op 'The Dance Sampler' dat ook al hadden gedaan. Hoogtepunt van die stroming is wat mij betreft Marusha. Haar album had ik ook snel gekocht en met dat album kreeg ik gelijk een fantastische anekdote cadeau. Nieuwe cd's moeten namelijk veel gedraaid worden en het liefst ook hard! 'It Takes Me Away' ontpopte zich meteen als favoriet en op die plaat heb ik dan ook zo hard staan dansen dat ik door de houten vloer van mijn zolderkamer ben gegaan.

Zo rond 1996/97 komen de eerste stapavonden op de proppen. Eerst in het veilige Hardinxveld maar al snel ook verder het land in en de eerste grote feesten. De Mega Music Dance Xperience is een van de eerste grote feesten die ik bezoek maar de echte kickoff is toch wel Mysteryland in Het Lingebos in 1998. Een outdoorfeest wat dan nog om 11 uur 's avonds begint en om 11 uur 's ochtends is afgelopen. Het is de dag dat het Nederlands elftal wint van Argentinië door een magistrale goal van Dennis Bergkamp en het wordt de nacht van 'First Rebirth' ondersteund door 'Holland, Holland'. Een paar maanden was ik, tot grote vreugde van mijn moeder, met mijn eerste Thunderdome cd binnen komen lopen. Het is opnieuw een bevestiging dat de harde elektronische muziek op mijn voorkeur kan rekenen.

De Drie Snoeken
Zoals gezegd begint het stappen. In het pittoreske (Boven)Hardinxveld staat op dat moment een kroeg/disco. Niets bijzonders voor een dorp zoals Hardinxveld maar in de disco van dit pand is wel iets bijzonders. De dj's draaien daar platen die ik nog niet op mijn bandjes/cd's heb staan. Mijn interesse is gewekt. Tijdens de avonden sta ik bijna altijd op de dansvloer los te gaan op progressive, techno, breakbeat, club en house. Wanneer er daarna een barman wordt gezocht ben ik er als de kippen bij om mijzelf te melden en het contact met de dj's (Wilco en Gerben) is dan ook snel gelegt. De mannen blijken toffe gasten en een vriendschap is geboren. Ik duik in de collecties van de twee en ontdek een schat aan muziek. Underworld, Orbital, Sasha, UNKLE, het zijn zomaar een paar namen die me tot dat moment niets zeiden maar ik vind het briljant! Ik pak het kopen van platen actief op en ga regelmatig op pad naar de platenwinkels. Zo wordt ik een vinylfanaat. Regelmatig ben ik te vinden op de zolders van de heren dj's en kom ik iedere keer weer nieuwe dingen tegen. Zelf ga ik ook actief kopen bij de verschillende platenzaken en platenbeurzen in Nederland. Nu heb ik (naar goed voorbeeld van Wilco) een schitterende zolder waar mijn collectie staat die nog steeds groeit.

Rotterdam
Na de middelbare school in Gorinchem ga ik naar Rotterdam, het grote Rotterdam wel te verstaan. Daar kom ik in een klas met mensen uit de regio maar ook een paar uit Rotterdam zelf. Die brengen natuurlijk hun eigen muziek mee de klas in. De muziek die mij het meest aantrok was hip hop. Ik kreeg verschillende tapes met daarop tracks van Mobb Deep, West Side Connection, Wu Tang Clan en ik was meteen verliefd. Zo werd Hip Hop een stroming die ging volgen. Eerst door het kopen van cd's en daarna ook door het bezoeken van concerten en optredens.

The Groove
Dan wordt je verliefd..... Buiten dat verliefd worden, en zijn, natuurlijk fantastisch is levert het mij ook nog een paar muzikale topcontacten op. Allereerst met Steven Vogel met wie ik sinds 7 augustus 2003 het radioprogramma The Groove presenteer bij Merweradio. Iedere week draaien we de allerbeste electronische dansplaten. Nu op woensdag van 21:00 tot 23:00 uur en in het (roemruchte) verleden ook op andere dagen. We hebben regelmatig gast dj's die een set komen draaien en tegenwoordig iedere laatste editie van de maand twee columnisten. Op www.the-groove.nl kun je de playlists van alle uitzendingen zien en info over de gasten. Naast dit radioprogramma hebben we ook een aantal feestjes georganiseerd!

Festivals en meer
Naast Steven maak ik ook kennis met Daniel Verhagen die naast een goede vriend ook een vaste festival en feestmaat is geworden. Zo ontdekten we Pinkpop, Werchter, Awakenings, I Love Techno en mooie feestjes in o.a. Tivoli. Hier begint ook mijn echte carriere als bezoeker van concerten. We hebben nu een toffe groep met enthousiaste muziekliefhebbers die regelmatig concerten bezoeken. De trofeeën van deze bezoeken hangen op de platen zolder. Zoals je onderin bij de statistieken kunt zien hebben we al veel mooie concerten meegemaakt. Ik heb er ook veel plezier in om mijn avonturen na afloop op 'papier' (zoals hier, hier en hier) te zetten. Het is een mooie manier om mijn ervaringen te delen met mensen.

Muziek en vriendschap
Naast Wilco, Gerben, Steven, Daniel en nog heel veel andere mensen die ik heb leren kennen via muziek is er nog een belangrijk, muzikaal, persoon namelijk Sven Lentjes. Ik ken hem al sinds mijn zesde en we hebben altijd contact gehouden. Hij was mee naar Mysteryland en op dit moment is het zo dat we bijna alle concerten in ieder geval samen pakken. Het toont voor mij dat muziek een fantastische passie is die je kunt delen met mensen waar je om geeft. Het versterkt de band die je met elkaar hebt. OOk op verjaardagen heb je zo een goed (en soms fel) gesprek te pakken als er een 'collega' muziekliefhebber in het huis is.

De huidige stand van zaken.
En dan, hoe het er nu voor staat. Muziekliefhebber zijn in deze tijden is tegelijk net zo fantastisch als bijna ondoenbaar. Er komt zoveel goede muziek uit maar er komt ook zoveel goede muziek uit :). Via sites als Last.fm, Discogs en applicaties als Spotify verzuip ik dagelijks in de nieuwe muziek. Ik luister nu dus ook veel naar nieuwe muziek. Dat kan electronische dansmuziek zijn maar ook rock, pop, rap, hip hop, r'nb, echt van alles. Met het 'nieuwe' electro genre (beter bekend als Vettig en Morsig) zijn de grenzen van de hokjes van electronische muziek al helemaal vervaagt (voor mij dan he). Alles mag en kan tegenwoordig met elkaar en daar word ik blij van. Verder is live muziek ook een steeds belangrijkere rol gaan speler. Ik ga veel naar concerten, festivals en feesten en zie zo mijn favoriete bands live aan het werk. Live is muziek nog steeds op zijn allerbest en ik beschouw het als een voorrecht om mijn favoriete bands, artiesten en dj's live te mogen zien. Ik hoop nog heel lang op dezelfde intensieve manier van muziek te mogen geniet als nu, naar concerten te gaan, nieuwe bands en dj's te mogen checken. Ervaringen, dingen die je meemaakt, zijn uniek en eenmalig. Je bent daar op dat moment en zoiets komt niet meer terug. Dat is het unieke wat we (bijna) iedere keer weer meemaken tijdens een live optreden.

Thanks.

De statisiteken:
Platen en cd's in de collectie.
Concerten en festivals bezocht.
Feesten bezocht.

Vettig en Morsig is niet meer :(.

En dan komt dit bericht binnen:

Zoveel vettigheid kan niet goed zijn en daarom hebben we besloten om V&M, na 31 lekkervette tapes, in te laten slapen. Muzieksmaken draaien soms een beetje en we waren ook van mening de kwaliteit van tracks die het laatste jaar zijn uitgekomen niet meer kunnen tippen aan de begin/hoogtijdagen van Justice en Boys Noize. V&M: rust in vrede! U kunt uw condoleances kwijt in het reactie-venster.

Wat een domper. Ons rest niets meer dan de mannen te bedankt voor hun schitterende tapes en de vele platen die ze ons hebben laten ontdekken. Het was fantastisch en hopelijk komen ze nog een keer terug!

Vinyl till we die!

Tja, je bent vinylfanaat of je bent het niet en dat moet je dan ook doortrekken. Tot het bittere einde.

http://www.andvinyly.com/

Ultiem Crate Diggin' bij onze Oosterburen

11 en 12 september 2010 organiseert de vinyl webshop HHV.DE een echte crate diggin' dag(en), de 3e jaargang alweer, onder de noemer "Diggin Days III" met als statement "Diggin is a science".

U begrijpt het wellicht al, ons vinylhart gaat sneller kloppen bij dergelijke aankondigingen, nieuwsgierig geworden door de flyer welke ik mocht aantreffen in mijn bestelde pakketje platen bij HHV ben ik de website www.diggindays.com gaan bezoeken, geweldig dat deze url nog vrij bleek te zijn voor het bedoelde concept. Enige associatie met andere bezigheden is nl. niet ondenkbaar zullen we maar zeggen.

Het wat is als volgt:

HHV.DE Diggin DAYS III
Een grote Vinyl verkoop vanuit HHV met Rarities, Virgin & Overstocks

Een heuse Vinyl Markt en een Mode-Verkoop, verder een zomertuin ingericht met Bar & BBQ.

En 's avonds vanaf 23.00 uur zal het feest Born2Roll starten, bestaande uit 3 verdiepingen met funk, soul en Hip Hop met dj's Dejo, Dister, Han Shock en Roxy One.

Kijk dat is nog eens ultiem Crate Diggin'!

Can you dig it, yes you can!

1 minpuntje dan toch, let wel het is in Berlijn, moet je nog wel ff een stukje tuffen...

Ter verdere verbeelding hierbij no enkele foto's van voorgaande edities.

Platenspeler te koop bij HEMA

Tachtig jaar Hema, een echte mijlpaal. De Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam heeft alle generaties overleeft en viert dat met een feestje. Want ze verkoopt sinds kort platenspelers! Geen retro-design, maar gewoon een moderne. Omdat het feest is, is de platenspeler tot 12 november verkrijgbaar voor een bescheiden bedrag.


Het lijkt controversieel, maar juist in de tijden van anoniem en soms stuurloos downloaden speelt Hema juist in op de trend van onze ‘zoektocht naar authenticiteit’. Al is dat niet echt de achterliggende gedachte. Een woordvoerster van de Hema licht toe: “Het is bedoeld als een tijdelijke actie, het is nog niet bekend of de platenspeler permanent in de schappen blijft als het echt een daverend succes is.” En dat is het. “Afgelopen maandag gingen de eerste platenspelers de winkel in en nu al is een aantal winkels uitverkocht.” Iedereen krijgt nostalgische gevoelens en draait weer plaatjes.

Zo zou je het kunnen analyseren, maar het ligt ook misschien nog wel eenvoudiger, want volgens muziekhandel RAF in de Amsterdamse Rijnstraat is vinyl nooit weg geweest. “En dan heb ik het niet persé over de dj-markt, maar echt over de mensen die hun oude platen van zolder halen en gaan draaien. Dat Hema dan nu platenspelers verkoopt is misschien slim, maar ’t is wel een beetje branchevervaging hè. Voor de naalden en de onderdelen moeten de mensen toch bij ons zijn.”

BRON: 3VOOR12

Lowlands 2010

Terwijl de groenafdeling van de Intratuin langs komt loop ik langs een tent waar ik 24 uur eerder nog een heerlijke Bami met Saté aan het eten was. Nu is een losgeslagen menigte bezig om te dansen op de tafels en van dezelfde tafels een torenhoge stapel te maken. Waar ben ik in vredesnaam beland.

Voor het eerst naar A Campingflight to Lowlands Paradise. Na eerder naar Pinkpop en Werchter te zijn geweest was het nu tijd om Lowlands te pakken. Ik heb al heel lang heel veel goede verhalen gehoord over Lowlands en vooral de combinatie van de dag- (pop, rock, indie) en nachtprogrammering (dance baby!) klonk voor mij interessant. Met m'n maatje Sven op donderdagmiddag naar Biddinghuizen getrokken met totaal geen idee van wat ik kon verwachten. Aangekomen werden de bedoelingen al meteen duidelijk. Een heerlijke, anarchistische bende op de camping was al gaande. Gelukkig konden we nog net een mooi plekje op de kop tikken op camping vier.

Donderdagavond was het eerst tijd voor de kennismaking met de '24-uurs tent'. Daar zat de stemming er al goed in. De muzikale bedoelingen werden ook direct duidelijk. Een vette mix van rock, dubstep, dance, indie en vooral hits. Nu zijn hits niet direct het kenmerk van Lowlands (zo wordt mij verteld) maar die avond slaan ze hard aan.

Vrijdag
Na een overheerlijk ontbijt was het tijd om naar het terrein te gaan. Het Lowlands terrein is werkelijk bezaait met tenten, bunkers, hoekjes, eettenten en kraampjes. Je hebt totaal niet het idee dat je je op een mega-terrein bevindt. Onze eerste bestemming was de Alpha, de grootste tent van het terrein. Hier zouden onze vrienden van Triggerfinger het spits afbijten. Nu kun je natuurlijk op je gemakje beginnen maar wanneer je Triggerfinger als opener neerzet dan weet je dat het gaspedaal meteen diep wordt ingedrukt. De set die Triggerfinger neerzette stond als een huis, Selah Sue deed een duit in het zakje tijdens Mercy, kortom: Top.

Ik had al heel snel door dat het woord top regelmatig terug zou komen deze komende drie dagen. We maakten ons namelijk op voor The Opposites en dat kon maar 1 ding betekenen. Groot feest was natuurlijk de enige uitkomst van dit optreden. Het bleek een parade van de Topnotchstal te worden: Dio, Flinke Namen, Opposites, het kon allemaal niet op. Met zo'n begin van een festival kan het niet stuk.

Na The Opposites was het voor mij wachten op Caribou, dat ik naar Caribou ging lag niet heel erg voor de hand want tegelijk stonden Balthazar en Jonsi geprogrammeerd. Achteraf kan ik zeggen dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Caribou rockte de tent (of moet ik zeggen golfplaten tunnel) heel erg hard. Klapstuk was Sun die ala Underworld fantastisch werd opgebouwd en het absolute hoogtepunt van de set was. Echt een topoptreden.



Bijkomen van Caribou kon ik bij Air (wat lekker klonk) en bij The Specials. Zij stonden ook al op Werchter (waar we ze volledig hebben gemist) en ik moet zeggen dat het lekker swingde. Mijn aandacht ging echter vooral uit naar Flying Lotus. Flying Lotus had indruk op mij gemaakt met zijn album Cosmogramma en ik was zeer benieuwd hoe hij zo'n album in een min-of-meer publieksvriendelijk jasje zou gieten zonder veel concessies te doen. Nou, het lukte hem glorieus. Naast een genietende @eviperen (we hadden het afgesproken :) rockte deze man in zijn eentje de pan uit. Hij begon diep met over elkaar vallende beats en bouwde zo naar een scheurend dubstep/drum'n bass einde (en zelfs NAS kwam langs!). Het mooiste: de tent ging los! Top! (daar is 'ie weer).



Flying Lotus betekende het einde van het dag/avond programma en het begin van het nachtprogramma. Ik ga eerlijk zijn, heel bewust heb ik 's nachts de tenten niet meer afgelopen. We eindigden bij Ed Rush, Sub Focus en Noisia maar we hebben ook nog een stukje Ben Klock meegepakt. De sfeer op het terrein was echt top (u herkent hem al)!

Zaterdag
Om met de deur in huis te vallen: de zaterdag werd de dag van The Bloody Beetroots. Voor we echter zover waren begonnen we bij Tim Knol. Heerlijk wakker worden bij uitstekende Nederlandse Popmuziek (let op de hoofdletters). Ik ben erg onder de indruk van deze 20-jarige die met een sterke band iedere keer weer een goed optreden neer weet te zetten.

Na Tim Knol vormde The Q4 een opwarmer voor Typhoon en New Cool Collective. The Q4 moet duidelijk nog wennen aan live optreden (hun hele plaat is gesampled) en daarom kwamen de beats, naar mijn mening, minder goed over dan op de plaat. Wie daar geen probleem mee hebben dat zijn diezelfde Typhoon en New Cool Collective. Wat een energie en wat komt die energie over op het publiek. Typhoon is als rapper al fantastisch maar met iemand als bijvoorbeeld Benjamin Herman naast zich wordt het eigenlijk alleen maar beter. Bumaye, Licht Uit en 3Luik met Sticks en Rico kwamen hard en goed.

Dat Mumford en Sons ook hard en goed zouden komen had ik wel verwacht maar dat ze een van de (misschien wel het) beste optreden van Lowlands 2010 zouden geven dat had ik niet verwacht. Het is 'gewoon' folk maar van voor tot achter zong de hele Alpha moeiteloos alle nummers mee die zo strak als een snaar werden gespeeld. Regelmatig stond ik met een brok in mijn keel te luisteren naar de nummers van deze band. Wat zonde dat het concert in de HMH later dit jaar al is uitverkocht want ik zou ze graag nog een keer zien.



Magnetic Man vormden de warming-up voor de Bloody Beetroots en wat voor 1, nu al kan ik zeggen dat I Need Air een van de eerste Dubstep hits zal worden die mainstream gaat. Maar ja, we gingen voor Bloody Beetroots. Laat ik beginnen dat de organisatie van Lowlands het behaagde om mijn bandje The Gaslight Anthem precies tegenover Bloody Beetroots te zetten. Echter, we moesten en zouden naar deze Italianen gaan. Ik had Sven beloofd dat we voorin zouden gaan 'staan'. Dat staan hier tussen aanhalingstekens staat heeft uiteraard een reden. Zelden heb ik publiek zo rücksichtslos van begin tot eind zo los zien en voelen gaan. Iedere pit die uitgevonden is kwam langs, iedereen die wilde crowdsurfen deed dit. The Bloody Beetroots trokken het gaspedaal vol open en deden deze pas na een uur weer dicht. Totaal murw geslagen kropen mensen halverwege uit de tent om zuurstof te pakken en een glaasje cola te drinken, inclusief ondergetekende. Wat een feest. Mensen die toevallig langsliepen hebben met verbazing staan kijken hoe van de Bravo een openlucht podium werd gemaakt. Zure mensen (3Voor12, een 5,5, zie hier) missen de opbouw, de diepgang maar wie heeft dit nodig wanneer het een uur lang zo los gaat? Legendarisch is het enige woord voor dit optreden. In onderstaande video, skip naar 03:40 voor een kleine indruk.



The Bloody Beetroots zorgden er echter wel voor dat mijn avondindeling compleet omver werd geworpen. Ik was zo ondersteboven en ik moest zo hard bijkomen van dit optreden dat ik, in plaats van Plastikman, koos voor Snow Patrol als afsluiter van het 'live' programma. Ik heb daar zeker wat aan gemist maar wat waren de mannen van Snow Patrol in topvorm. Het blijven fantastische nummers die ze hebben gemaakt en ze gingen er ook vol voor. Heerlijk om te zien en ook heerlijk om een beetje op adem te komen!

Op adem komen namelijk voor het nachtprogramma. Weer stonden er allemaal esthetisch verantwoorde acts op het programma maar ons doel van de avond was duidelijk: Lowlands Rave. Nooit je roots vergeten is het devies en dat hebben we in de nacht van zaterdag op zondag dan ook niet gedaan. Heerlijk los op Nu-rave, hardcore, oldschool en alle andere hak en zaag platen om af te sluiten (zoals afgesproken) bij Len Faki die de technotrein heerlijk liet doordenderen om met 'Plastic Dreams' van onze aller Jaydee af te sluiten.

Conclusie: veel blauwe plekken en wederom een Topdag!

Zondag
Na het 'geweld' van de zaterdag was het zondag heerlijk wakker worden op de klanken van Blaudzun. Dingen die 'van horen zeggen' tof zijn kun je beter altijd maar even gaan checken en zo ook bij deze man. Ik kende zijn muziek niet maar het leende zich er perfect voor om heerlijk wakker te worden. Mooie, duistere liedjes, meestal met (uitstekende) band maar soms ook alleen.

De zondag zou een dag worden met weinig 'must sees' dus dan kun je nog eens ergens naar toe lopen. Zo zagen we Go Back To The Zoo, die mij zeer positief verrasten, een bomvolle tent helemaal op zijn kop zetten. Lees, we hebben het hier dan over het zalige tijdstip van 13:00 uur 's middags. Moss is een band die een prachtige plaat hebben afgeleverd en ik vind het knap dat ze de Grolsch tent (toch een van de grootste tenten) helemaal vol en plat speelden. Neerlandsch trots is er dus ook volop op Lowlands.

We maakten ons op voor Kele. Block Party fans als we zijn waren we erg benieuwd naar het optreden. Gelukkig hadden we de nieuwe cd van deze man al gecheckt en wisten we een beetje wat er ging komen. De man heeft gewoon een keiharde dansplaat gemaakt. Uiteraard kun je op Block Party ook dansen (en of!) maar The Boxer zaagde de pan uit! Ook live bleek dat Kele dikke planken had meegenomen om te zagen. Uit de publieke belangstelling bleek dat niet iedereen deze move van Kele kon waarderen maar wat we live hebben gehoord en wat er op de cd staat kan ik toch zeggen dat ik hier heel erg blij van wordt!

Ik maakte me op voor Delphic maar eerst was het nog zoeken naar een touw en een boom bij The National. Wat een stem maar ook: wat een depressie. Ik heb een uur lang staan kijken en me staan verwonderen welke duivels er in de geest in het hoofd van de zanger van The National zitten. Maar goed, de platen staan als een huis en ook live is het strak. Toch was het tijd voor Delphic. Verliefd geworden op het album Acolyte en onder de indruk geraakt door het optreden tijdens Rock Werchter vond ik het tijd om dit van dichtbij te gaan checken. In een zeker niet volle tent stelden de mannen van Delphic mij niet teleur. Deze band heeft het. Een heerlijke combinatie tussen rock en dance en live staat het als een huis! Vooral This Momentary (zie hieronder) vind ik een fantastische plaat waarbij de Underworld invloeden vanaf druipen.



Na Delphic kwam mijn, niet verwonderlijke, inkakmoment. Knikkebollend heb ik gewacht voor Hudson Mohawke die absoluut niet de vette set neer zette zoals hij bij Motel Mozaïque deed. Het was dus op naar de Alpha naar, wat ik dacht, het laatste optreden van het weekend. The Queens Of The Stone Age. Laat ik beginnen dat The Queens (voor ingewijden) niet mijn band is. Heerlijke nummers, briljante riffs maar ze hebben me nooit kunnen pakken. Echter, de Lowlands wederhelft adoreert de Queens en met hem nog twee Alpha's vol! Ik moet zeggen, dit was een optreden wat me bij keel greep. Zo intens, de mannen hadden er zin in. Het geluid was top, het publiek was los en ze speelden ook een hoop nummers die ik kenden (wil ook wel eens helpen ;). Echter, een kwartier voor het einde was daar het einde en, achteraf hoorden wij dit, The Queens doen niet aan encores. Een klein smetje op een verder indrukwekkend optreden.



En dan, tja, van goede optredens krijg je energie en dus loop je vol goede moed terug van de Alpha naar de Bravo en daar speelde het schouwspel af wat ik in de eerste alinea beschreef. Zo is daar als eerste Kees van Hondt. Een, naar het schijnt, levende legende die een traditie in het leven heeft geblazen waarbij iedereen alle planten, opblaaskrokodillen, kliko's en luchtbedden naar de India mee neemt om daar de boel ongenadig op z'n kop te zetten.



Maar dat is niet alles, Llow Chi Minh City (lees de Chinees) werd op zijn kop gezet door dansende mensen die eerst gingen tafel stapelen en daarna buiten doorgingen met kliko trommelen. Er was een sfeer zoals ik zelden had meegemaakt. Iedereen was los, de sfeer was top en dan staan daar ook nog mannen als Dr. Lektroluv en Boemklatsch die af mogen sluiten. U begrijpt het al, het was weer een uur of 6 eer dat we in onze tent lagen. Dat we 3 uur later werden gewekt door de regen mocht de pret niet drukken.

Concusie: Lowlands is fantastisch. De sfeer, de line-up, de tenten, het eten, het drinken ;), de mensen, alle mogelijkheden die je hebt om je ook niet met muziek te vermaken. Het fantastisch!

Vinyl leeft!

Ons blog heet vinylfanaten en als er dan in 1 week zoveel vinylfoto's, filmpjes en posts langs komen dan moet dat natuurlijk gedeeld worden. Achter elkaar: Boys Noize, Tim Knol en de kopieer machine!

Boys Noize:
Foto!

Tim Knol:


Het kopieren van een plaat kan eigenlijk heel makkelijk! Met dank aan Roob
Uitleg!

Thanks voor de linkje!

Kickstart Request!

Goede muziek moet je delen! Daarom: Sonny J met Can't Stop Movin' bij de Arbeidsvitaminen!

Mixtape: Jeff Solo - Don Day Afternoon

Zomaar een vrijdagavond in een week in juli. De maand loopt op zijn einde en het weer lijkt zich eindelijk aan te passen naar de Hollandse maatstaven. Wat heb je dan nodig? Juist een heerlijke mixtape. Die heerlijke mixtapes komen echt met sloten tegelijk het net op. Om er dol van te worden! Deze sprong eruit. Heerlijke tape, zeer afwisselend en vette muziek. Checken dus!

Don Day Afternoon Mixtape by jeffsolo

Veeman Janssen – Put The Freeze On
Voltage – All Night (Azari&III Remix)
Headman – Random Disco
Two Door Cinema Club – I Can Talk (Moulinex Remix)
The Ronettes – Be My Baby
Whitney Houston – Million Dollar Bill
Aloe Blacc – I Need A Dollar
The Units – High Pressure Days (Rory Phillips Remix)
Bush Tetras – Can’t Be Funky
Beesmunt Soundsystem – Cashmehr (Summer Edit)
Joris Voorn – The Secret
Headman Feat Dieter Meier – Gimme (In Flagranti Remix)
TWR72 Feat Bea Colette – Femme Fatale
Gossip – Heavy Cross (Siriusmo Dub)
Etienne De Crecy – Punk
Tom Trago – Voyage Direct

Oude liefde roest niet.

Als 'credible' muziekliefhebbers bij mij op bezoek komen kijk ik altijd uit naar de reactie wanneer ik bij de T in mijn muziekcollectie kom. Daar staan de Thunderdome's namelijk keurig op een rijtje waaronder zelfs een paar recente uitgaven. Hardcore is een oude liefde die tegenwoordig nog wordt bijgehouden met wat livesets die online gevonden worden. Toegegeven, aangezien de leeftijd met een 3 en een 0 in aantocht is, heb ik meer met de oude platen maar die nieuwe tracks doen het zeker ook wel. Wanneer er dan op woensdag wordt gebeld dat je naar het hardcorefestival Dominator kunt dan is de keuze snel gemaakt.

Hardcore dus. Jaren geleden dood verklaard en nu nog springlevend. VJ LotteZ (onder de alias Karmapoliz met VJ Polly) is inmiddels een graag geziene gast bij de feesten van ID&T en Q-Dance en ook op dit festival mocht zij de visuele omlijsting weer verzorgen. Dat lukte voor de volle 100% want tijdens alle livesets waren de visuals een lust voor het oog. Hulde dus voor Karmapoliz!

Dan het feest, zoals gezegd was het weer een tijdje geleden (ruim een jaar) dat ik op een hardcorefeest was geweest. Dan is het altijd weer even wennen wanneer je binnenkomt, even acclimatiseren. Het terrein lag er in ieder geval schitterend bij, het weer werkte volledig mee met een heerlijk zonnetje en een niet al te hoge temperatuur. De mainstage lag er fantastisch bij, mooi breed opgezet en genoeg ruimte om drinken te halen aan allebei de kanten. Wat opviel was het geluid. Heerlijk zuiver en hard geluid op de main. Top! Na even langs de VJ-booth te zijn gegaan hebben we de rest van het terrein verkend. Wat een muzikaal geweld overal zeg. In de Industrialtent waren ze heerlijk aan het doorbeuken, de Hardstyle stage deed zijn toevoeging Raw absoluut eer aan en onze Italiaanse vrienden beukte voor wat ze waard waren.

Blijven er 2 stages over. Allereerst de Terrortent. Ik weet nog goed dat ik in 1998 tijdens Mysteryland een kijkje ging nemen in de Tunnel of Terror. Een paar partytenten, stroboscopen, rookmachines en een immer aflatende stroom beats. Dit was niet iets wat ik kon waarderen. 12 jaar later is er weinig veranderd. Af en toe komt er een break in het ritme, er zijn wat breakbeatelementen toegevoegd maar daar blijft het ook bij. Nog steeds niet mijn cup of tea.

Wat wel mijn cup of tea blijft (wat zeg ik een hele theepot!) is die ouwe hardcore. Zoals het op een groot hardcorefeest hoort was er ook hier een Early Hardcore tent. Kortom, lekkere ouwe meuk! We kwamen binnen bij Dr. Rude die vakkundig zijn platen aan elkaar mixte. Binnen 10 minuten kwamen er al een groot aantal toppers langs. Wat opviel was dat de kwaliteit van het mixwerk uitstekend was. Echt heel sterk.

We hebben tijdens deze dag geen strak schema gevolgd en dus hebben we ons laten verrassen door de dj's waar we op dat moment stonden. Een zo'n verrassing kwam in de vorm van de combinatie Nosferatu, Angerfist, DaY-már en Partyraiser. Nosferatu was bezig met zijn set en het enthousiasme van de dj en het publiek was goed om te zien. Wat een geweld zeg. Daarna Angerfist live. Gezien de vele t-shirts en ijshockeymaskers nog steeds een super populaire liveact. Dat ze populair zijn is niet onterecht. "Raise your fist voor Angerfist!" is het devies en dat werd opgevolgd!. DaY-már en Partyraiser werden al getipt door mijn feestgenoot. Super, een niet onaantrekkelijk dame scheurde samen met haar partner-in-crime het hele veld uiteen. Deze set bleek echter vooral wat randjes te hebben voor de doorsnee bezoeker van Dominator maar daar kom ik later op terug.

Ik sla de een-na-laatste act van de avond even over en ga meteen door naar het slotstuk. Outblast vs The Stunned Guys. Deze mannen sloten de avond af met een, voor mij, heerlijke set met hardcore knallers. Ik had in de voorbereiding een officieuze Dominatormix gedownload en veel tracks die daarin langskwamen werden ook in het laatste uurtje gedraaid. Slotstuk was een vooraf gemaakte remix van een kwartier lang waarin licht, geluid, vuurwerk en (niet onbelangrijk) visuals allemaal op elkaar waren afgestemd. Indrukwekkend om te zien en om te horen. Het publiek genoot ook gezien de vele handje die in de lucht gingen.



Conclusie, een bruut feest, mooie mainstage, degelijke kleine stages met goed geluid en vooral veel feestende mensen.

Na afloop was alleen de reis naar huis een drama. 2 uur hebben we stilgestaan op het parkeerterrein. Echter, ook hier komt de 'Gabbercultuur' weer om de hoek kijken want wat was het gezellig!

Dan nog wat overpeinzingen. Tijdens dezelfde Mysteryland in 1998 heb ik Neophyte live gezien. Een ontzettende (positieve) bende. Een schuimkanon, bananen, crowdsurfen, pogo, niets was te gek. Gezien het grote aantal kneiters van hits zette ze de hele tent op zijn kop. Nu zijn we dus 12 jaar verder. Ik heb inmiddels veel acts, dj's en bands gezien. Ik ben naar veel concerten, feesten en festivals geweest en zo heb ik (bescheiden als ik ben) een oog gekregen voor kwaliteit. Eerder zei ik al dat het niveau van mixen ontzettend omhoog gegaan, dat was op Thunderdome al en nu kwam die bevestiging weer. Ik zet de mixen van For Those Who Like To Groove nog wel eens op of de Mysteryland mix van Promo maar het nationale keurcorps is flink vooruitgegaan. Neophyte echter is een ander verhaal. In de Early Hardcore tent was er een optreden van de Oldschool Commanders. Neophyte, The Stunned Guys en Marc Acardipane hebben alledrie een discografie waar iedereen jaloers op kan zijn. Dit optreden was echter op een bierviltje in elkaar gezet. Acardipane had de controle over de doos met hits en Neophyte en Stunned Guys gingen met een microfoon op de dj-booth staan schreeuwen dat iedereen maar gezellig mee moest doen. Wat een aanfluiting. Dan heb je zoveel knallers en dan doe je er helemaal niets mee. Het vreemde was dat de mannen er totaal niet op werden afgerekend. Zoveel credits hebben deze gasten. Dit, was echter prutswerk. Simpel.

Jeroen Streunding van Neophyte komen we bij Masters of Ceremony ook weer tegen. Ik wist al dat de heren van Neophyte een voorliefde hebben voor gitaren. Speciaal voor Dominator hadden de mannen een liveset gepland. Er stond dus een drumstel en gitaren. Ik was erg benieuwd maar het bleek een sof. Laat ik eerst stellen dat ik het gebruik van livemuziek in de hardcore een dappere poging vind om werelden te verenigen. Werelden die zeker te verenigen zijn (de elektrische gitaar komt in vele hardcoreplaten langs) maar om nu covers te gaan spelen van nummers als 'Killing in the name of...' of 'Breakstuff' op een tenenkrommende manier, daar zul je bij mij persoonlijk geen potten mee gaan breken. Als je het wilt doen, doe het dan goed. Het knappe van Masters of Ceremony is echter dat ze zo'n karrenvracht aan hits hebben dat ze na die liveoptredens (die gelukkig steeds korter werden) het hele veld gek kregen. Zelf waren de mannen wel tevreden, geloof ik.

De volgende morgen was ik toch wel heel erg benieuwd naar de commentaren van de bezoekers. Bezoekers die regelmatig nog naar hardcorefeesten gaan. Na me eerst te hebben verbaasd over de aversie tegen de Hardstyle stage viel mij op dat de slotact niet als heel wereldschokkend werd beoordeeld (wellicht te veel hitjes) en dat er een aantal mensen waren die het geluid op de main niet echt hard vonden. Ik stond toch echt te schudden achterop het veld. Tot slot las ik een paar keer dat de set van DaY-már en Partyraiser als goed maar bij vlagen experimenteel werd ervaren. Ook dat verbaasde me. Ook de parkeerproblematiek kwam langs maar over het algemeen was iedereen net zo lyrisch als ik ben over Dominator.

VJ LotteZ Mashup

Als muziekliefhebbers laten we de clips meestal links liggen. Wanneer er echter wat tofs mee wordt gedaan dan zijn we er als de kippen bij. Check deze mashup door VJ LotteZ.

Musicvideo Mashup 'Bang Bang Bang' (2010) from LotteZ on Vimeo.

Spotify

Hypes en rages wisselen snel in de digitale wereld. Eerst moet je gaan Hyven, daarna Twitteren om er dan achter te komen dat Facebook definitief voet aan de grond krijgt in Nederland. Ook voor muziekliefhebbers heeft de digitale revolutie natuurlijk grote gevolgen. Met de komst van Napster donderde iedere CEO in muziekland van zijn stoel en die ontwikkeling zette zich door tot torrents en nieuwsgroepen aan toe. Wij vinylfanaten zien de laatste tijd een positieve ontwikkeling want het zwarte goud komt steeds vaker om de hoek kijken. Nu zelfs grote jongens als Bol er brood in gaan zien is de terugkeer definitief (is het ooit weg geweest?).

Nieuwe ontwikkelingen blijven echter wel ontzettend interessant. Spotify is een nieuwe dienst die nu een tijdje in Nederland verkrijgbaar is. Je kunt 20 uur per maand gratis muziek streamen. Officieel, legaal en in goede kwaliteit. Het is een uitgebreide dienst waarbij je playlists kunt maken die je kunt delen met vrienden en voor een paar euro in de maand hoef je niet eens naar die reclames te luisteren.

Ook Vinylfanaten heeft een playlist gemaakt waar we de komende weken en maanden onze favorieten in zullen gooien.

Vengaboys

'Never forget where you are coming from!' Zo'n vaak nietszeggende tegelwijsheid gaat in sommige gevallen wel degelijk op. In mijn jonge jaren waren Hardcore en de Vengaboys zeer populair. Niet samen maar wel tegelijk. Moeders en dochters zongen de liedjes van de Vengaboys mee en later zou dat ook met hardcoreplaten gaan gebeuren. Hardcore is de underground ingedoken en nog steeds populair (hoewel niet meer zo bij moeders en dochters) de Vengaboys gaan proberen terug te komen met een plaat waarbij de fantastische titel 'Rocket to Uranus' is. Ach, ik zou ook de 90's hype proberen uit te melken. Gelukkig zijn er nieuwe sterren aan het firmament zoals Riptide die een zwaar klappende en pompende remix heeft gemaakt waar ik toch duidelijk een overheerlijke hardcorebass in terug hoor. Super!

Vengaboys - Rocket To Uranus / RipTidE rmx by RipTidE

De Plaat En Zijn Verhaal Editie 11

De artiest in deze editie is geboren op 20 februari 1963 in Cheshire, Engeland, zijn naam is Ian George Brown. In zijn jeugd raakt Ian zwaar geinspireerd door de punk scene, oa. door The Sexpistols, Sid Vicious in het bijzonder gaven hem zijn roots voor zijn muziek.

1985, Manchester, Ian start met Pete Garner, John Squire en Alan Wren een bandje en de Stone Roses waren geboren. Helaas voor de vele schare fans, van de tegenwoordig als Indierock of Britpop bestempelde stijl van muziek, ging de band in oktober 1996, 11 jaar later na haar oprichting, ter ziele. Ian startte hierna een solo carriere in 1998 met een keurmerk van eigenzinnige muziekstijlen als britpop, neorock, synthpop, indierock en leftfield. In 2001 kwam zijn album Music Of The Spheres uit met de openingstrack F.E.A.R.

De remix welke ik vanavond van dit nummer ga draaien is van UNKLE alias James Lavelle. Deze muzikale duizendpoot wil ik in een andere Plaat En Zijn Verhaal zijn welverdiende credits geven als artiest.

De betreffende remix van UNKLE werd al snel na zijn release opgepikt door de grote DJ's en in menig live set op de grote festivals en dancefeesten gedraaid. In de sets van Tiesto, Marco V en Paul Oakenfold kwam de plaat veelvuldig voor.

In 2002 toen het remix album Remixes Of The Spheres uitkwam stond ik plaatjes te luisteren in Eindhoven in mijn toen geliefde en favoriete platenzaak Rare Records. De plaat werd me getipt en ik werd na het lusiteren van het album in twijfel gebracht, met name vanwege het feit dat het album voor mij een nogal bonte verzameling van experimenteel getinte tracks was, welke ik minder goed als draaimateriaal kon gebruiken die tijd. F.E.A.R. daar en tegen was voor mij een track met zoveel dramatiek en melanchologie in zich dat ik uitendelijk besloot de dubbelaar aan te schaffen, waar ik tot op de dag van vandaag uiteraard geen moment spijt van heb.

Geniet van deze unieke, zichzelf overtreffende plaat als product van aan de ene kant een groot artiest en aan de andere kant een fenomenaal remixer.