Vanaf nu alleen nog maar op Tumblr

Tja, het zal je misschien zijn opgevallen maar we posten eigenlijk alleen nog maar linkjes en dat gaat op Tumblr gewoon een stuk makkelijker. Check daarom http://vinylfanaten.tumblr.com/ voor nieuwe updates!

Een verzameling die maar uit één plaat bestaat.

Tja, als je één plaat heel goed vindt en er zijn veel versies van dan kun je die gaan verzamelen.

Birdman

Hij verkoopt dan wel geen vinyl maar de minidocu is er niet minder indrukwekkend om.

 
The Birdman from Jessie Auritt on Vimeo.

Het huis met de platen

Waarom zou je als platenzaak een woning kopen? In dit geval omdat er 250.000 platen in liggen!

Print je eigen plaat!

We waren al bang dat al die digital only releases niet bij ons de platenkast zouden verschijnen maar gelukkig lijkt er een oplossing in zicht!

Print je eigen plaat! 

Cuteness!

Groot is niet altijd beter!

7" draaitafels!

Dan maar geen Ipod!

Click image to open interactive version (via Concert Hotels).

Een plaat van je as.

Dood gaan is niet leuk, voor niemand. Maar als we dan toch moeten eindigen dan maar zo!

http://www.thestrut.com/2013/07/26/you-can-now-have-your-ashes-pressed-into-a-vinyl-record/

Oh how we love this!

Een link naar 36 punten die wij volledig onderstrepen!

Check dit!

De kip en het ei.

Gisterenavond heb ik een fijne avond beleeft op het Urban Explorers festival in Dordrecht. Tijdens deze avond heb ik gezien dat het heel lastig is voor electronische artiesten om de vertaalslag naar een liveoptreden te maken terwijl dat andersom een stuk makkelijker gaat.

Ik keek deze avond vooral uit naar het optreden van Mmoths. De beste jongen heeft twee ep's uit waarvan vooral de eerste mij iedere keer weer goed bevalt. Het is echter bijzonder rustig werk en ik vroeg mij dan ook af hoe dat op het hoogtepunt van de zaterdagavond uit zou pakken. Dat bleek dus heel lastig. Jack Colleran durfde het waarschijnlijk niet aan om de hele set alleen op het podium te gaan staan en had daarom een drummer en een bassist/gitarist meegenomen. Daarmee creëerde hij samen met de geluidsman een muur van geluid wat zijn set zeker niet te goede kwam. Het geheel komt daarmee heel geforceerd over. Eén jongen achter een laptop, die daar ook obsessief naar kijkt, en twee muzikanten waarvan je ziet dat ze erbij zijn getrokken. De set leefde pas echt op wanneer de muzikanten van het podium waren en de nummers van de eerste EP werden gespeeld. Maar ja, dan staat er weer een eenzame programmeur op het podium.

Dat de andere kant op veel beter werkt bewees Portico Quartet eerder op de avond. Dit kwartet is begonnen als band. De eerste albums zijn dan ook te plaatsen in de categorie jazz. Het laatste album is echter een stuk electronischer en werd bijvoorbeeld ook geremixt door Luke Abbott en SBSTRKT. Ook dit laatste album knalt niet uit je speakers maar live weten ze er een echt spektakel van te maken. Niet door de performance van de artiesten (het zijn geen entertainers) maar wel doordat ze één zijn met hun instrument. Voor deze mannen is hun instrument de basis en is het electronische er achteraf bijgekomen als goede toevoeging op hun muziek en in hun liveset. Het geluid klopt, de akoestiek in Dolhuis wordt perfect gebruikt, er is ruimte voor alle instrumenten en nummers worden op een spannende manier uitgesponnen zodat het uur omvliegt en je eigenlijk wilt dat ze nog een uur doorgaan.

Bij de laatste act die we zien komt dezelfde vraag omhoog alleen dan betreft het een producer die gaat draaien. Kuedo heeft hele sterke tracks geproduceerd en blijkt ook vanavond een hele goede smaak te hebben als het om muziek gaat. Echter, iemand die produceert is nog geen dj. Ableton heeft er voor gezorgd dat iedereen kan draaien (lees tracks gelijk kan zetten) maar het combineren van tracks, het passend maken van overgangen en een set zo opbouwen dat je wordt meegenomen is een heel ander verhaal. De overgangen zijn abrupt, hoogtepunten in platen worden afgekapt en van enige structuur lijkt in het geheel geen sprake. Is het daarom een slechte set? Nee, want de platen die de beste jongen uitkiest zijn bijzonder fijn. Er zit echter zoveel meer in.

Conclusie van gisterenavond? Tja, het is blijkbaar nog steeds heel moeilijk om als electronisch artiest de vertaalslag naar een live-optreden te maken. Andersom zagen we gisterenavond dat het voor muzikanten een stuk makkelijker is om electronische muziek toe te voegen in hun set. Is dat erg? Natuurlijk niet maar het is wel zonde dat een album soms heel geforceerd live ten gehore gebracht moet worden. Kies er als artiest nu gewoon eens voor om het niet live te brengen. Alleen thuis op de platenzolder horen is soms mooi genoeg.

Record Store Day 2013

De lijst is daar, de jagers scherpen de messen en onderstrepen de releases die ze moeten hebben. Eerlijk is eerlijk, de lijst is weer zeer indrukwekkend en de platenzaken verdienen wel een bezoekje. Kies zelf voor welke release jij naar de winkel zou gaan.

Crate Diggers

Fuse heeft een schitterende serie gemaakt over legendarische platencollecties. Alle uitzendingen zijn het terugkijken meer dan waard maar onderstaande over de collectie van J Dilla is een must see!

Record Store Day strikt Jack White

We kijken nu al uit naar 20 april 2013. Dan is het namelijk Record Store Day. Langzaam beginnen de eerste titels en samenwerkingen (Gaslamp Killer en Jungle By Night bijvoorbeeld) bekend te worden dus de kriebels worden steeds meer voelbaar. Deze week maakte de organisatie dat de ambassadeur van Records Store Day 2013 bekend. Niemand minder dan Jack White is de aangewezen persoon om vinyl te promoten. En dat hij dat kan dat weten we al heel lang. Zie ook hieronder!



 En Jack heeft al eerder wat juweeltjes aan ons gegeven.

This Is My Jam

Uw Vinylfanaten zijn er al ruim een jaar mee bezig maar het platform wordt steeds interessanter. We hebben het over de website This Is My Jam. Iedere dag of week jouw plaat van het moment uitkiezen en die delen met vrienden, bekenden, liefhebbers en onbekenden. Natuurlijk is dit een platform om zelf ook heel veel nieuwe muziek te ontdekken en sinds kort is er ook een Spotify plugin waarmee je de jams in je afspeellijst kunt plaatsen. Zoals gezegd hebben uw Vinylfanaten al een hele rits aan jams gehad. Die kun je hier terugvinden! Enjoy!

Easyrider
Vigro

Het beste uit 2012 van Easyrider kun je hier vinden en van Vigro hier.

Justified and Ancient in het land van de MuMu's

Hieronder de post die ik schreef voor 'Nummer van de Dag'.
Of het invloed heeft op je geestelijke ontwikkeling om als 11-jarige naar schapendragende en als eenhoornige wezens verklede gitaristen te luisteren weet ik niet. Dat het van invloed is geweest op mijn muzikale ontwikkeling staat echter als een paal boven water. The KLF, oftewel Bill Drummond (alias King Boy D) en Jimmy Cauty (alias Rockman Rock), heeft mij mede gevormd tot muzikale alleseter. Precies zoals de muziek die zij maakten.

De Ku Klux Klan, hoorns en schapen
In 1991 kwam ik in contact met de wonderlijke wereld van The KLF. Een oudere buurjongen luisterde veel naar housemuziek maar ook naar bijzondere popdingen zoals Enigma, Army of Lovers en The KLF. Die laatste groep greep me volledig in zijn macht. Wat een uitzonderlijke muziek was dat. Ik had het album The White Room op een bandje staan en dat is letterlijk kapotgedraaid. Een combinatie tussen aanstekelijke poprefreintjes, grimmige housesynths en eurorapcoupletten van een band die videoclips uitbracht waar een bebrilde rapper de intro van het nummer leek te spelen op zijn mobiele telefoon. Neem daarbij de Ku Klux Clan-achtige outfits met de hoorns en de altijd terugkomende schapen en je hebt een bijzonder stel.

Het prijsnummer van The White Room vind ik ‘What Time Is Love’. De versie op het album is een mix van bijna alle andere versies die The KLF heeft uitgebracht en dat zijn er nogal wat. De rustige intro met de stem van zanger Black Steel zet je nog op het verkeerde been maar daarna komt de abrupte overgang naar het overbekende “Mu Mu”-refreintje waarna via het machinegeweer (wat ook gebruikt wordt in ‘3 A.M. Eternal‘) alles definitief losbreekt. Luchtalarmen, zoemende synthesizers, de “Mu Mu” roepende dames en een heerlijke acidlijn. De rapblokken vormen een relatief rustpunt in het nummer waarbij je jezelf wel afvraagt waar de beste man (Ricardo Da Force in dit geval) het in vredesnaam over heeft. Het absurde van het nummer maakt je ook nieuwsgierig. Waar ligt “MuMu-land”, wat zijn “Justified and Ancients” en waarom trekken ze in een ijscokar door het land?

De grootste wereld van The KLF
Dat vind ik ook het mooie aan de muziek van The KLF. Het is één grote ontdekkingsreis. De sfeer van de muziek, het artwork en de video’s zijn fantastisch. Een wondere wereld die makkelijk een avondvullende speelfilm kan vormen. Dat The KLF heel erg goed is in het groter maken van de wereld blijkt ook wel uit de eerste vijf tracks op de UK-versie van The White Room. Toen ik jong was dacht ik dat The KLF de nummers echt live had opgenomen in stadions die gevuld waren met dampende mensenmassa’s. Achteraf blijkt dat je vooral het publiek hoort dat aanwezig was bij optredens van The Doors en U2. Het fantasievolle gebruik van samples door The KLF was echter niet onbeperkt. Abba was er bijvoorbeeld niet heel erg over te spreken dat ‘Dancing Queen’ uitvoerig werd hergebruikt op 1987, What the Fuck is Going On? en dwong uiteindelijk zelfs af dat een groot deel van de oplage vernietigd werd.

Toen ik vinyl ging kopen kwam ik erachter dat ze er ook niet vies van waren om nummers in verschillende versies uit te brengen. ‘What Time Is Love’ is op die manier op het label KLF Communications met wel vijf verschillende labelcodes uitgebracht; allemaal met verschillende remixen en ook daar zijn weer verschillende versies en bootlegs van. Ook de remixen die van verschillende nummers zijn uitgekomen blijken altijd weer bijzonder. Zo is de ambient remix van ‘Last Train To Trancentral’ een trip langs treinstellen en blatende schapen.

Niet vies van een beetje opschudding
Ik kwam er gaandeweg achter dat The KLF veel meer was dan alleen een band die bijzondere popmuziek maakte. Zo bracht de band bijvoorbeeld een boek uit waarin beschreven werd hoe je een nummer 1-hit kon krijgen en waren er korte films. The KLF kwam ook regelmatig in het nieuws door bijzondere projecten zoals hetverbranden van een miljoen pond. Het laatste optreden bij The Brit Awards waarbij ze samen met de band Extreme Noise Terror mitrailleurs met losse flodders leegknalden boven het publiek baarde eveneens opzien en tot slot verbaasden ze vriend en vijand met het compleet deleten van hun back catalogue. Dat laatste heeft ervoor gezorgd dat ondanks de vele releases van de band een groot aantal platen bijzonder moeilijk te verkrijgen is.

The KLF
Dat The KLF de gemoederen nog steeds bezig kan houden, blijkt wel uit de opschudding die ontstond toen een aantal weken geleden hun nummers opeens verschenen op iTunes en Spotify. De overduidelijke vinylrips veroorzaakten veel reuring bij de liefhebbers en de vraag was of dit mogelijk een voorbode was van eventueel nieuwe activiteiten. De rips verdwenen echter weer net zo snel als dat ze waren verschenen. Gezien het karakter van deze stunt zou dit dan ook zomaar uit de breinen van Cauty en Drummond kunnen zijn ontsproten.

Four Tet spins some vinyl!

Haha, natuurlijk zijn ze er nog. De echte liefhebbers, de puristen die bakken vol met obscuur vinyl hebben staan en ook niet bang zijn om het draaien. Als zo'n purist en liefhebber de naam Kieren Hebden heeft dan kun je er ook nog eens vanuit gaan dat je twee uur lang zit te stuiteren van wat de beste man allemaal op de tafels gooit. Daarom hierbij twee uur lang Kieren Hebden a.k.a. Four Tet In The Mix! Nu nog een keer bij The Groove langs komen Kieren!

 

Vijf tips voor het Best Kept Secret festival

Daar staat 'ie dan. Te knipperen in neon. De vraag om een Top 5 verlanglijstje voor het nieuwe festival Best Kept Secret van Niels Allberts aka EHPO. Dan kun je natuurlijk vijf namen gaan opzoeken die niemand kent, die zo obscuur zijn dat alleen de echte fijnproevers ze weten te waarderen om maar indruk te maken op de vragensteller maar dat vind ik een beetje opdoenerij. Een lijst met grote knalacts is ook een mogelijkheid maar we moeten wel een beetje realistisch blijven (en Pinkpop is een week eerder). Vandaar 5 toffe namen waarvan ik denk dat ze goed bij het festival kunnen passen en waarbij ik niet kijk naar budget, boeker, tourschema of wat dan ook (misschien dus toch niet zo realistisch). Daarnaast ook een paar alternatieven die in hetzelfde straatje passen :).

1. Bon Iver.
Op dit moment zijn Portishead en Sigur Rós al geboekt. Dat betekent dus dat er nog één dag over is waarbij het moment van zonsondergang nog leeg is (hoewel je de vraag moet stellen of Portishead niet in het holst van de nacht geprogrammeerd moet worden). Ik denk dat Bon Iver de perfecte act is om op de derde dag te plaatsen. Daarnaast staat Bon Iver nog op mijn 'To see' lijst.

Alternatieven voor Bon Iver zijn Halls en Mmoths (toch nog wat hippe namen dan).

2. Typhoon (met band).
Hip-Hop, ik vind dat een goed allround festival Hip-Hop moet programmeren. Typhoon komt dit jaar met een nieuw album waarvan ik hoge verwachtingen heb. Daarnaast is hij live fantastisch en staat hij garant voor een flink feestje!

Alternatieven voor Typhoon zijn Sticks (ook een nieuwe plaat) en Hef.

3. TNGHT.
Waarvoor ga ik naar een festival? Muziek, sfeer en feest. Met TNGHT heb je alledrie in één. Naast dat ze de plaat van 2012 hebben gemaakt breken ze ook nog eens vakkundig de tent af (ik ga uit van een tentenfestival). Het zou echt heel erg cool zijn wanneer deze mannen op BKS staan!

Alternatieven voor TNGHT zijn Eprom en Cashmere Cat (die laatste van horen zeggen met als referentie René Passet ;).

4. Club Smith.
Gitaren. Daar kunnen we natuurlijk niet omheen. Toevallig liep ik tegen dit bandje aan. Ik heb ze live nog niet mogen zien (ze komen in Rotown en daar ga ik ze zien) maar hun plaat is erg fijn. Denk oude Bloc Party. Erg fijn!

Alternatief voor Club Smith is We Were Promised Jetpacks.

5. Rats On Rafts
Tot slot Hollandsch Glorie. Er moeten natuurlijk veelbelovende Nederlandse bandjes op zo'n festival staan. Persoonlijk zou ik heel erg graag El Pino and the Volunteers nog een keer live zien of een optreden van Tika maar ik kies voor Rats on Rafts. Ik zag ze pas in de Mezz en ik was echt heel erg onder de indruk. Wat een show zeg. Die gasten rammen echt alles uit hun gitaren. Echt top!

Alternatieven voor Rats On Rafts zijn El Pino and the Volunteers Tika.

Highlights 2012 Part 2

Telefon Tel Aviv‎– The Birds

Het was 2009 toen ik zelf in aanraking kwam met de formatie Telefon Tel Aviv uit New Orleans, namelijk door de remix van de track You Are The Worst Thing In The World door niemand minder dan Sasha. De track verscheen op zijn Invol2ver compilatie. Met de ervaringen van deze track waren mijn oren gespitst op nieuw werk van TTA. Helaas bleek in 2009 een van de heren van TTA, nl. Charlie Cooper te zijn overleden, nota bene 2 dagen na de release van hun 3e album Immolate Yourself! De openingstrack The Birds op dit prachtige album bleek het afgelopen jaar de reden voor het duitse label BPitch Control om deze track een eigen release te geven en voor mij dus zeker reden tot aanschaf. Het orginele nummer op de A-kant en op de B-kant 2 remixes van Ellen Alien en Matthew Dear. Tevens een niet eerder gereleasde track The Sky Is Black als 2e nummer op de A-kant, overigens wel al in 2011 door BPitch Control als laatste nummer op de CD-compilatie Werkschau uitgebracht, maar nu dus voor het eerst op vinyl! The Birds is een prachtige vocale progressive vs leftfield track zoals we dat ook in de jaren 2008 en 2009 veel terughoorden in Sasha's werk. Zo ook, mogelijk nog euforischer en eclectischer, de track The Sky Is Black, wat een dijk van een nummer! De remixes van Ellen Alien en Matthew Dear mogen er ook zeker zijn maar halen het niet bij de 2 tracks op de A-kant, maar dat is vooral een kwestie van smaak. Het zou mooi zijn als er de komende jaren meer artiesten zouden zijn die bij wijze van tribute en eerbetoon remixen willen maken van het oeuvre van Telefon Tel Aviv, let's hope so!

Desolate ‎– Celestial Light Beings

Met nog geen 30 lentes jong is de duitse Sven Weisseman al een begrip in de muziekscene, vooral bij de IDM, downtempo en ambient liefhebbers. Sven is bovenal componist en speelt daarnaast zelf piano, acoestisch gitaar, percussie en componeert ook jazz en soundtracks. Dat deze man een muzikaal virtuoos is, is dan ook zeker terug te horen in zijn producties, zo ook op zijn 2e album onder zijn alias Desolate. Celestial Light Beings is een muzikaal epos, van klassiek naar IDB en van ambient naar dubstep, iedere track tot in de puntjes verzorgd en geproduceerd, tot in de kleinste muzikale details. De luisteraar gaat op een emotioneel getinte muzikale trip bij het opzetten van deze langspeler, een genot. Sferisch, emotioneel, eclectisch, theatraal, you name it! De LP verscheen op het Hamburgse Fauxpas Musik, voor mij een "must buy" label, net als het eerder genoemde 50Weapons. Gezien de jonge leeftijd van Sven ga ik er vanuit dat we nog vele mooie producties van de man tegemoet gaan zien in de toekomst en dat vind ik verre van vervelend. Een "to be watched" artiest.

Hyetal‎– Searchlight

In 2011 was de track Diamond Islands van Hyetal met de meedogenloze Boddika remix een highlight van 2011, reden voor mij om deze artiest te blijven spotten. In 2011 verscheen ook het album Broadcast, van deze David Corney aka Hyetal. Een van de hoogtepunten op dit album was de track Searchlight. In 2012 verscheen deze track als full release met op de B-kant een Stay+ remix. Met deze formatie Stay+ maakte ik reeds in 2011 al kennis middels hun mindblowing dubstep debuutsingle Fever, eveneens een highlight uit 2011. Ik kan je vast verklappen dat er in deze highlight serie 2012 nog meer lekkers van deze engelse formatie uit Manchester volgt, tbc. Hun remix van Searchlight is er een van epische properties. De track heeft stunning dubstep beats, een almost haunting en sferisch verloop met een killer climax. De soms rauw maar toch Balearic klinkende en aanwezige mid-synth sounds zijn soms net even met teveel loudness opgnomen, maar het wat terugdraaien van de mids op de mixer maakt het allemaal weer prachtig klinkend. Deze aanwezige haunting mid-synths zijn al een waar keurmerk van de heren aan het worden. Op naar meer tracks van Stay+ in 2013!

Duke Slammer‎– Spandex / VHS Distress

Duke Slammer is het electro-funk pseudoniem van Luke Sanger aka Luke's Anger, beter bekend van zijn energieke techno life-sets. Deze engelsman heeft net als Applebim en Addison Groove een heuse studie gevolgd in de muziek, nl. Creative Music Technology (BA hons) aan de Bath Spa University, mooi dat dit tegenwoordig kan! Muzikale inspiraties te over bij deze man. Ook runt Luke zijn eigen electronic indie label Bonus Round en het sublabel Bonus7, met louter 7" releases op clear vinyl. Afgelopen jaar zag zijn 2e album het licht, echter voor de vinylfanaten onder ons was het even slikken. Het bass-laden en met funk en p-funk beinvloede album werd alleen als digitale release en als cassette uitgebracht, waar van de cassette variant slechts 25 stuks verschenen. Gelukkig was daar dan het sublabel Bonus7 met zijn louter 7" releases, zo ook deze release met de titeltrack Spandex. Deze track was een waar opium bij vondst in de Beat-sectie van Deejay.de waar menig drum n bass en dubstep tracks te beluisteren waren. Een heuse frisse en creatieve p-funk track anno 2012, machtig! ZO machtig dat deze dope track niet in deze highlight serie mocht ontbreken.

Icasol‎– Stralau EP

Berlin based Sebastian Gaiser aka Icasol is zeker niet scheutig met zijn releases, maar als hij dan toch besluit iets uit te brengen dan is het goud, zo ook deze Stralau EP. De track Stralau op de A-kant is een ware krautrock track met melodieuze synths en een slow beat welke pas halverwege het nummer zijn intrede doet. Ook heeft de track iets melodramatisch over zich. Het gevolg is in ieder geval dat deze track bij mij is blijven hangen en daarmee wederom een prachtig exemplaar voor in de platenkast en een aanwinst voor de muziekverzameling.

Burial + Four Tet‎– Nova

Tja, een highlight overzicht zonder Burial, ondenkbaar toch! Inderdaad. Deze William Emmanuel Bevan is een van de, misschien wel de meest gehypte dubstep producer van de afgelopen jaren. Zijn releases zijn over het algemeen van het "buy if U can" en "one per customer" gehalte, geliefd en gewild zeg maar. Is dit dan terecht? Yep, ik vind van wel. Burial is the deal, zijn tracks zijn van een weergaloos schoonheidsgehalte, en ja, tuurlijk, dubstep moet wel een beetje je ding zijn. Zo hier de release van de track Nova, nota bene in samenwerking met Four Tet, als one-sided release op Text Records, het label van Kieran Hebden aka Four Tet. Samen staan deze helden dus garant voor een prachtige track. Sferische, epische dubstep zoals we dat mogen verwachten. De meldodielijn doet mij een beetje Jamie XX achtig overkomen, maar dat mag de pret zeker niet drukken, in tegendeel.



To be continued in Part 3

Skrillex en het spasme van de purist.

Een nieuwe Skrillex. De naam Skrillex is bijvoorbaat al een reden om flink het gal te spuwen. Althans, als we de kenners moeten geloven. Gisteren plaatste Skrillex zijn nieuwe EP op Youtube. Zonder aankondiging of persbericht, zomaar drie tracks. Dat op zich is al een verrassing maar toen ik de clips ging beluisteren werd de verrassing alleen maar groter. De track Leaving had een bekend geluid in zich. Het leek wel Burial...... jaja, je leest het goed. Een track van Skrillex die invloeden van Burial in zich heeft. Geen gezaag, geen 14 verschillende breaks met reggae- of trance-invloeden en dat klinkt helemaal niet verkeerd. Luister maar:



Wanneer een artiest als Skrillex iets nieuws post dan brengt dat sowieso storm op het internet. Iedereen heeft immers een mening over producers die zo populair zijn als Skrillex. De reacties zijn over het algemeen voorspelbaar. Oude fans zullen gaan klagen dat de artiest in kwestie niet meer de kwaliteit maakt zoals hij vroeger deed, newbies zullen zeggen dat dit vage rotzooi is en mensen die het niets interesseert hoor je niet (duh).

Waar ik het meest door geïntrigeerd ben zijn de puristen. De kenners, de liefhebbers van een genre van het eerste uur die zichzelf een bepaalde sleutelpositie hebben gegeven. Let op, het zijn dus liefhebbers van het 'genre' (voor zover je nog van genre kunt spreken in de potpourri die dansmuziek heet). Een producer als Skrillex heeft sowieso al geen credits want hokjes daar doet hij niet aan en met hokjes zonder wanden moet je niet aankomen bij de purist want die heeft alles het liefst zo goed mogelijk afgekaderd. Zeker nu de man grenzen opzoekt waar hij ver weg van moet blijven strijkt hij de purist tegen de haren in.

Zoals je ziet zijn de eerste reacties voorspelbaar. Afkraken die handel, Skrillex, dat kan nooit goed zijn. Zelfs wanneer de man gaat experimenteren moet het wel dramatisch zijn. Het mooie is dat hoe langer de EP online staat, hoe genuanceerder de reacties worden. Mensen lijken de EP ook echt te gaan luisteren, snappen de vergelijking en waarderen de poging tot experimenteren. Uiteraard zijn er nog mensen die het niks vinden en worden er kritische kanttekeningen geplaatst maar eindelijk lijkt de nuance aanwezig en dat is al heel wat.

Conclusie: luisteren lijkt lastig en bashen is makkelijk. Het is natuurlijk het meest opvallend bij producers die populair zijn en vooral bij die producers die populair zijn bij een grote (en jonge) groep. Persoonlijk vind ik het prijzenswaardig wat Skrillex doet. Hij lijkt zich nergens iets van aan te trekken en maakt de dingen die hij tof vindt. Of wij het dan ook tof vinden, dat is weer iets anders ;).

Highlights 2012 Part 1

Highlights 2012, tja waar te beginnen. Ook 2012 is weer een heus muzikaal smuljaar gebleken. Ook dit jaar ben ik er niet in geslaagd al het moois op muziekgebied op vinyl aan te schaffen, net zoals vorige jaren overigens... Daarmee wordt het "wanted" lijstje weer een beetje langer, ach so be it! Gelukkig heb ik genoeg lekkers aan kunnen schaffen en wil ik jullie hieronder "in order of appearence" meenemen in mijn highlights van 2012, voor nu part 1.

John Talabot - ƒIN
Reeds in januari van dit jaar verscheen direct een van de mooiste albums van dit jaar, namelijk van de in Barcelona woonachtige Oriol Riverola aka John Talabot. Zijn debuutalbum op het berlijnse Permanent Vacation label is het best te beschrijven als een mix van house meets disco meets indiepop. Na een aantal keer luisteren kreeg het album voor mij een magische werking met zijn laidback tribal beats en mysterieuze sferische synths. Prachtige kwalitatieve tracks maakten dit album een waar meesterwerk. Niet meer weg te slaan in mijn platenkast in de woonkamer en ook de bij het vinylalbum bijgevoegde CD ligt steevast in mijn auto. Op naar je tweede album John!

The Phantom - EP2
The Phantom is de artiestennaam van de poolse DJ en producer Bartosz Kruczynski, een van de upcoming DJ-talenten uit het voormalig Oostblokland. De in Warschau woonachtige Pool levert met deze "EP 2" een mooi gevarieerd palet aan hippe nummers vanuit de substromingen UK Garage, Bassmusic, Dubstep en Hip Hop. Helaas is de beste man nogal eigenwijs in de wijze waarop hij zijn releases uitbrengt, EP 1 kwam alleen als digitale release uit en zijn MC 1 album alleen als cassette... Nogal spaarzaam dus als het de zwarte pakken betreft. EP 3 is dan gelukkig wel weer announced voor januari 2013 op 12". De geluiden gaan ook op dat Bartosz op dit moment werkt aan een album voor 2013, goed om deze muzikale duizendpoot in 2013 in de gaten te houden. Uitschieter op deze EP2 is het nummer Gothic, met een knipoog naar het werk van Hudson Mohawke. Het prachtige artwork van de hoes door de Poolse artiest Zeppy Zep mag ook zeker worden genoemd.

Benjamin Damage / Doc Daneeka ‎– They!Live
Het engelse duo Benjamin Damage & Doc Daneeka kwamen begin januari 2012 met een eerste album They!Live op het prestigieuze duitse label 50Weapons van de heren Modeselektor, wat mij betreft een van de meest interessante labels van 2012. Op dit prachtige album, wat een combinatie is van techno, dubstep en electro, 3 tracks met zangeres Abigail Wyles, een zeer verrassende kennismaking met de kwaliteiten van deze vocale sensatie, zeker in combinatie met de uitgesponnen melodielijnen en laiback bassdriven ritmes en percussie. Kwaliteit ten top op 50Weapons. Ondanks dat dit album al weer bijna een jaar uit is, is het nog steeds heerlijk luisteren naar dit album, wederom een blijvertje voor in platenkast in mijn woonkamer. De voor mij mooiste track van het album is Battleships. En degene die het album vroeg heeft gespot was in gelegenheid om de limited 2x12" op clear vinyl te bemachtigen, zoals ik.

Shlohmo‎– Vacation EP
De in San Francisco woonachtige van oorsprong hip-hop producerende en joodse Henry Laufer aka Shlomo weet met zijn eigenzinnige Vacation EP vele liefhebbers van de abstracte downtempo beats in combinatie met leftfield, glitch en ambient sci-fi te bekoren. Smullen geblazen met 3 originele tracks op de A-kant en 4 remixes op de b-kant van grootheden als Airhead en Nicolas Jaar. Ga er maar eens lekker voor zitten, deur op slot, telefoon op stil, koptelefoon op en genieten maar.

Gang Colours‎– The Keychain Collection
Met de lente in het vooruitzicht bracht Will Ozanne aka Gang Colours het afgelopen jaar zijn album The Keychain Collection uit op het label Bronswood Records van Giles Peterson. Een perfecte match voor het van origene acid-jazz georienteerde sub-label van Talkin' Loud. Giles, zoals altijd een neusje voor muzikaal talent, vond dat de gecomponeerde soft-vocals, grand piano en subtiele electronische elementen ear-catching waren voor zijn Brownswood Records. Will is zelf verantwoordelijk voor de vocalen, welke overigens sterke overeenkomsten geniet met James Blake. Wat het album bijzonder maakt is dat de gebruikelijke accoorden van acid-jazz en soul ondertonen plaats hebben gemaakt voor subtiele pitched down vocals en drum programming en dubby bass grooves. De combinatie van subtiele piano accoorden, slow garage en dubstep beats maken dit album een blijver. Neem de tijd om dit uitgesponnen album een paar keer goed te luisteren en je ontdekt iedere keer weer nieuwe elementen.

Sun Glitters‎– High
De luxemburgse Victor Ferreira heeft met zijn High EP een flinke duit in het zakje gedaan als het gaat over het motto "as slow as you go", "2012, het jaar van de slow-beat". De eerste keer luisteren begon ik echt te twijfelen of ie niet op 45 toeren moest worden gedraaid. Ook hier gold wederom; opzetten en genieten! Eenmaal in de downbeats van deze EP gezogen kom je er niet meer zo makkelijk van los en dat is niks erg. Lome ritmes, laidback soundscapes, dubby downpitched drumprogramming en lossy vocals maken deze EP een echte dreamscape from reality. Of het nu de ondergaande of de opkomende zon is, een lazy afternoon of een backride from an afterparty, de tracks op de High EP passen naadloos in deze genres.

To be continued in part 2.