De vrijdag dus. We waren al vroeg aanwezig omdat Jonathan Jeremiah opende met het Metropool Orkest. Zijn plaat A Solitary man is een heerlijke plaat en we waren benieuwd hoe hij het live zou doen. Nou, dat viel helemaal niet tegen. Toegegeven: je moet van het Metropool Orkest houden. De bombast waar de kleine nummers van Jeremiah worden opgezet valt niet bij iedereen goed in de smaak. Persoonlijk vind ik het erg fijn. De man heeft een schitterende stem en staat heel relaxt op het podium. Jammer dat er geen toegift gespeeld werd.
Na Jonathan Jeremiah gingen we kijken naar de eerste legende van de avond te weten Paul Simon. Zijn oude werk is natuurlijk bekend en bij was dat ook het enige werk wat bekend was. De beste man maakt echter nog steeds platen en helaas voor ons had Paul besloten om te beginnen met het nieuwe werk. Tja, dat vind ik nu echt bijster spannend. Na een klein half uurtje hadden we eigenlijk wel gezien en gingen we op zoek naar iets spannenders. Dat vonden we in Darling zaal. Een 'ensemble' (??) genaamd 'Mostly Other People Do The Killing' 4 man op het podium in een zaal met stoelen waar mensen kwamen en gingen. De 4 op het podium gingen helemaal los. Wat een techniek, passie en en wat een heerlijke muziek!
Na dit geweld wilden we de volgende oudgediende toch een kans geven. BB King, levende legende, stond op het programma. Met een band waarvan de gemiddelde leeftijd 70 was kwam de grootmeester (86 volgens mij!) na een kwartier op het podium. De man moet op een stoel zitten maar bespeelt zijn instrument nog wel met verve, dachten we... Tja, de tand des tijds overleven is voor iedereen moeilijk en zo ook voor deze grootmeester. Ook dit draaide dus uit op min of meer een teleurstelling (min of meer want wat waren de verwachtingen). Echter ook hier kwam er uit onverwachte hoek redding: Robert Randolph & The Family Band! In de Congotent zat het publiek aan het begin van het optreden eerst nog op zijn stoel maar 25 minuten later dampte de hele tent op en neer. Zo veel energie van een band met Robert Randalph die de pedal steel-guitar geselde om de meest funky riffs eruit te toveren. Een zaal vol Nederlandse kaaskoppen zo los krijgen is knap en geheel terecht. Genieten!
De slotact in de grote Nile zaal was Larry Graham met zijn Grand Central Station. We hadden de beste man al een keer gezien in Watt en dat was super. Gelukkig stelde Larry ons niet teleur en funkte hij ook dit keer het dak eraf. Via een zijkant van de zaal naar binnen komen, door het publiek het podium op en tijdens het optreden ook het podium weer af het publiek in. De man ademt entertainment en speelt daarbij ook nog top! Hij heeft een goede band en weer wat te doen op het juiste moment. Het werkt!
We zijn echter wel wat eerder weggegaan bij Larry Graham want de deuren voor de zaal naar Prince gingen open. Prince dus. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. De laatste tijd speelt hij regelmatig een greatest hits show maar hij staat ook bekend om zijn jamsessies waarbij helemaal los gaat. Ahoy blijft een mooie zaal voor dit soort optredens en voor mij gevoel hadden ze de zaal zelfs iets kleiner gemaakt. Prince kwam op met band en twee zangeressen die een belangrijke rol hadden deze avond. Prince had besloten er een funkende jamsessie van te maken. Dat is aan de ene kant jammer omdat je de man toch graag zijn ronkende hitscarrousel op hoort starten maar wanneer zo'n muzikant los gaat is het wel een genot om naar te kijken en om naar te luisteren. De bijdragen van de zangeressen had de beste man echter achterwege mogen laten. Er werden flink wat covers gespeeld waaronder een gewaagde van Marvin Gaye. Op het moment dat de cover echt definitief dubieus werd trok Prince er een heerlijk gitaarsolo uit. Naar het einde van de show kwamen gelukkig toch nog de klassiekers.'Purple Rain', 'Kiss' en 'Love Bizarre'. Dan is het helemaal genieten. De man is een showman, hij speelt met het publiek wat er vol intuinde. Heerlijk!
Was iedereen dan lyrisch? Verre van dat. Ik heb na afloop veel geklaag gehoord over het geluid (leve de oordoppen) en de die-hard Prince-fans vonden het de 'allerslechtste show van Prince ooit'. Acht, het was mijn eerste ik vond het de allerbeste tot nu toe.
Conclusie, volgend jaar weer North Sea Jazz? Tja, moeilijk te zeggen. De headliners faalden voor mij bijna allemaal. Er valt in de andere en kleinere zalen echter zo veel te ontdekken. De vraag is of het dat geld waard is. Dat zullen we volgend jaar wel weer bepalen :).
De slotact in de grote Nile zaal was Larry Graham met zijn Grand Central Station. We hadden de beste man al een keer gezien in Watt en dat was super. Gelukkig stelde Larry ons niet teleur en funkte hij ook dit keer het dak eraf. Via een zijkant van de zaal naar binnen komen, door het publiek het podium op en tijdens het optreden ook het podium weer af het publiek in. De man ademt entertainment en speelt daarbij ook nog top! Hij heeft een goede band en weer wat te doen op het juiste moment. Het werkt!
We zijn echter wel wat eerder weggegaan bij Larry Graham want de deuren voor de zaal naar Prince gingen open. Prince dus. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. De laatste tijd speelt hij regelmatig een greatest hits show maar hij staat ook bekend om zijn jamsessies waarbij helemaal los gaat. Ahoy blijft een mooie zaal voor dit soort optredens en voor mij gevoel hadden ze de zaal zelfs iets kleiner gemaakt. Prince kwam op met band en twee zangeressen die een belangrijke rol hadden deze avond. Prince had besloten er een funkende jamsessie van te maken. Dat is aan de ene kant jammer omdat je de man toch graag zijn ronkende hitscarrousel op hoort starten maar wanneer zo'n muzikant los gaat is het wel een genot om naar te kijken en om naar te luisteren. De bijdragen van de zangeressen had de beste man echter achterwege mogen laten. Er werden flink wat covers gespeeld waaronder een gewaagde van Marvin Gaye. Op het moment dat de cover echt definitief dubieus werd trok Prince er een heerlijk gitaarsolo uit. Naar het einde van de show kwamen gelukkig toch nog de klassiekers.'Purple Rain', 'Kiss' en 'Love Bizarre'. Dan is het helemaal genieten. De man is een showman, hij speelt met het publiek wat er vol intuinde. Heerlijk!
Was iedereen dan lyrisch? Verre van dat. Ik heb na afloop veel geklaag gehoord over het geluid (leve de oordoppen) en de die-hard Prince-fans vonden het de 'allerslechtste show van Prince ooit'. Acht, het was mijn eerste ik vond het de allerbeste tot nu toe.
Conclusie, volgend jaar weer North Sea Jazz? Tja, moeilijk te zeggen. De headliners faalden voor mij bijna allemaal. Er valt in de andere en kleinere zalen echter zo veel te ontdekken. De vraag is of het dat geld waard is. Dat zullen we volgend jaar wel weer bepalen :).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten